maandag 12 december 2016

Ma...



Ma met Sanne (kleindochter) op 04-11-2016

Het is een heel bijzondere tijd geweest de afgelopen maanden. Mijn moeder leed al een heel aantal jaren aan de ziekte van Kahler (beenmergkanker) en die ziekte zette door. Zeker het afgelopen jaar ging zij hard achteruit en geen kuren of dergelijke hadden meer effect. Het was dan ook heel moeilijk om afscheid te nemen in Augustus. De Heere bestuurde het echter zo dat ik nog een tijd met mijn ouders mocht doorbrengen, voordat mijn moeder stierf. Dit was ook mijn gebed en ik ben erg dankbaar dat de HEERE God dit heeft gegeven!


In de eerste week van oktober gaf de dokter aan dat het aan te raden was voor mij om zeker aan het einde van die week naar Nederland te komen, omdat mijn moeder hard achteruitging. Op dinsdag zag ik haar nog via Skype en toen was ze inderdaad heel erg afwezig en het was duidelijk dat het niet goed ging. Op woensdagmiddag heb ik, mede op advies van mijn broer Hans, de knoop doorgehakt en een reis geboekt naar Nederland. Donderdag zat ik in het vliegtuig en op vrijdag 7 oktober was ik in Nederland. Mijn schoonzus Lian haalde me op van het station in Dordrecht en met haar en haar dochter Dinanda reed ik mee naar Borssele. Het was bijzonder om mijn moeder weer te ontmoeten!


De week daarna leek ma een beetje een opleving te hebben en we konden zelfs verschillende keren buiten zitten in de zon. Ma kreeg constant zuurstof, maar de slang was lang genoeg en anders waren er ook nog losse zuurstofflesjes. M.b.v. haar rollator kon ze korte afstanden nog een beetje lopen. Maar ma was erg ziek, terminaal ziek en het ging toch echt hard achteruit, zeker de laatste anderhalve week van haar leven hier op aarde. Maar ongedacht en onverwacht mocht ik nog 5 weken bij haar zijn!



Maandag 31 oktober was het heerlijk zonnig weer. Samen met ma heb ik toen nog buiten gezeten. Zij hield er enorm van om lekker in de zon te zitten. We mochten een stuk van een preek over een gedeelte uit de Dordtse Leerregels beluisteren (een advies van Marja Rolfes). Dit was de laatste keer dat ze buiten was, want in de loop van die week ging het enorm hard achteruit. Vanaf vrijdag at ze niet meer en vanaf zaterdag kwam ze niet meer uit bed. De hele zondag was ze enorm onrustig en pa mocht niet meer weg bij haar. Op maandag mocht ze iets rustiger zijn, maar haar gezondheid ging achteruit en tegen de avond werd de hartslag minder. De dokter gaf aan dat ze misschien de dinsdag nog zou halen. Ze heeft de vrijdag mogen halen…



Wat heeft ze enorm geleden, lichamelijk en geestelijk en dat werd niet minder. Ook voor ons als gezin werd het steeds moeilijker, zeker toen ze donderdags zo goed als niet meer te verstaan was. De naam van mijn vader was nog verstaanbaar. En toen we enkele Psalmen zongen, konden we uiteindelijk verstaan dat ze zei: ‘Mijn hart hef ik tot u HEERE’, de eerste regel van Psalm 25 in de berijming van Datheen. De eerste twee regels van die Psalm zijn ook op de rouwkaart komen te staan. Maar wat was dat vreselijk moeilijk, wanneer ma iets zei en wij konden het niet verstaan. Wat sta je er dan vreselijk machteloos bij… Onbeschrijfelijk!


Die zondagavond ervoor mocht ik voor mijzelf mijn moeder helemaal overgeven in de handen van de Hemelse Vader. De HEERE God gaf mij rust en sindsdien mocht ik ook echt rust en vrede ervaren, hoe moeilijk de situatie ook bleef. We moeten niet op getuigenissen van mensen afgaan (maar alles baseren op Gods Woord), maar die woensdagmorgen zei ma tegen pa dat ze ging sterven en dat ze naar de Heere ging. Ze leek ook heel rustig. Daarna heeft ze toch weer veel strijd gehad. Toch bijzonder dat ze dit toen toch mocht zeggen.


 

Ma besefte ook die laatste week wat zich afspeelde. Ze mocht iedereen herkennen die kwam en groette en bedankte hen zover dat ging. We maakten een intensieve week meeals gezin. We mochten samen zingen, lezen en bidden. Toen ma geen woorden meer uit kon brengen, zong ze de Psalmen nog mee met haar lippen, tot op de laatste dag van haar leven. Die week hebben we vaak momenten gehad dat we dachten dat echt het einde kwam, maar het was nog niet Gods tijd. Vrijdagmiddag was ik nog weggeweest op de fiets. Het was een zonnige dag. Ik was nog maar ongeveer 20 minuten thuis, toen het duidelijk werd dat nu echt het einde kwam en het is toen heel snel gegaan. We mochten met het grootste gedeelte van de broers, zussen en schoonzussen rond het bed van ma staan, toen ze op 11 november om 16.10 uur haar laatste adem uitblies. We zagen het lijden wegstromen. Toen ze later opgebaard lag op het bed in de kamer, zag ze er prachtig uit. Ze was en is uit haar lijden verlost. Geen pijn meer, geen verdriet, geen uitzichtloosheid meer. Ze mag nu de HEERE zien van Aangezicht tot aangezicht en Hem verhogen en verheerlijken voor altijd! Halleluja! Hem zij de lof, de dank en de eer tot in eeuwigheid!!


Na een nacht vol regen en een druilerig en somber begin van de dag, was het droog tijdens de begrafenis en kwam de zon met volle kracht door!




Psalm 89 : 7
Hoe zalig is het volk, dat naar Uw klanken hoort!
Zij wand'len, HEER, in 't licht van 't Godd'lijk aanschijn voort;
Zij zullen in Uw naam zich al den dag verblijden;
Uw goedheid straalt hun toe; Uw macht schraagt hen in 't lijden;
Uw onbezweken trouw zal nooit hun val gedogen,
Maar Uw gerechtigheid hen naar Uw woord verhogen.


1 opmerking:

  1. Wat een indrukwekkend verslag. Met bovenstaande Psalm kunnen we volledig instemmen. Zij mag nu haar kroon neer leggen aan de voeten van degenen die haar heeft gekocht met Zijn bloed. Wat is die Naam van Jezus toch begeerlijk voor degenen die door Hem zijn gekocht!Hij zelf zegt toch, "Komt alle tot Mij die vermoeid en belast zijn, en IK zal u rust geven". Gode bevolen.
    J.J.A. de Muijnck

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.