zondag 25 februari 2018

Raja Ampat




Oudejaarsdag lijkt alweer heel ver achter ons te liggen. We zijn alweer aan het einde van de tweede maand van 2018 terechtgekomen. Toch nog even het een en ander over Oudejaarsdag hier. Er zijn hier een heel aantal Nederlandse gezinnen en deze hebben natuurlijk wat van de Nederlandse tradities meegenomen naar Papua. Een heel belangrijke Nederlandse traditie is natuurlijk oliebollen eten op Oudejaarsdag. In alle Nederlandse gezinnen hier worden dan ook rond deze dag oliebollen gebakken. De omstandigheden zijn wel helemaal anders en zo heb ik samen met de familie Kooijmans buiten in de tuin in de zon, oliebollen gebakken op een houtvuurtje. Leuk om dit op zo’n manier mee te maken!


Op Oudejaarsavond kwamen we na de dienst samen met een hele groep van de zendingsgemeenschap. We deden een spel. Vasanthy Weber, de vrouw van de helikopterpiloot uit mijn vorige blog, had een aantal vragen in verschillende categorieën opgesteld (beetje het idee van Trivial Pursuit) en in verschillende groepen moesten we deze vragen beantwoorden. Het was heel gezellig dit zo met elkaar te doen. En ons groepje won 😊


Jaap-Jan en Willeke Jongkind wonen ook hier in Wamena samen met hun vier kinderen. Aan hun twee dochters geef ik Nederlandse les, tegelijk met mijn Nederlandse leerlingen die op de HIS zitten. Jaap-Jan is piloot en hij vliegt hier voor AMA. Met dit geweldige gezin mocht ik een weekje mee op vakantie naar Raja Ampat. Nee, geen wintersport, maar kajakken met hoge temperaturen in de brandende zon. Ik moest dus iets met lange mouwen dragen en een hoed vanwege het enorme verbrandingsgevaar.


We vlogen eerst van Wamena naar Sentani. Na de lunch vlogen we naar Sorong, een ongeveer twee uur durende vlucht. In Sorong verbleven we voor een nacht in een hotel. De volgende dag hadden we een boottocht van ongeveer twee uur naar Raja Ampat. Toen we daar waren, moesten we nog een half uur varen met een kleiner bootje, totdat we bij onze eerste ‘homestay’ waren. We sliepen in een soort hutten, maar hadden onze maaltijden in een zaal, samen met andere vakantiegangers. Velen waren daar om te duiken. Meer informatie over het kajakken en de organisatie is te vinden op: https://kayak4conservation.com/.



Wij gingen kajakken van homestay naar homestay en we snorkelden veel op verschillende plaatsen. Echt bijzonder om dit onderwaterparadijs te zien! Een geweldig stukje van Gods schepping, waarvan je eigenlijk niet echt veel idee hebt, dat het er is. Je kunt er zelfs overheen varen, zonder te beseffen wat er zich allemaal onder het wateroppervlak bevindt. In sommige gedeelten waren de koralen bijzonder mooi, maar op de meeste plaatsen zag je de prachtigste vissen in allerlei formaten en kleuren, met de mooist denkbare motieven op bijvoorbeeld hun rug. Ook zeeroggen, haaien, schildpadden en zelfs een zeeslang gezien. Echt heel bijzonder!

 


De eerste dag was het kajakken het zwaarst. Er stond een hele sterke stroming en we moesten enorm ons best doen om vooruit te komen. Onze gids moest ons echt aanmoedigen om ons volop in te zetten om verder te komen. Op een gegeven moment zagen we een aantal hutjes bij het strand. Na twintig minuten kajakken waren we nog steeds bij die huisjes ’s Avonds tijdens het eten vertelde de gids dat hij niet eerder tijdens het kajakken door zo’n sterke stroming had moeten varen met een groep.




De tweede dag hebben we ongeveer even lang gekajakt als de eerste dag, maar we hebben wel minimaal een drie keer zo lange afstand afgelegd. Tijdens het kajakken was het ook genieten van de omgeving: o.a. prachtige stranden, idyllische eilanden, kronkelende mangrove rivieren, rotsachtige kusten en vliegende vissen.




Soms zagen we een schildpad zwemmen met het schild boven water, maar als we dan in de buurt kwamen, dook hij snel onder. Ook zagen we een keer een enorme rog, die steeds boven water kwam met zijn bek om eten uit het water te filteren. Bij een homestay werd het lage water door de kleintjes van de haaien gebruikt en zagen we dus heel veel babyhaaitjes.




We hebben vijf dagen gekajakt en zijn twee dagen bij de laatste homestay gebleven. De laatste dag daar had ik nog een ongelukje. Ik was aan het badmintonnen en omdat er eerder die dag een flinke tropische regenbui was geweest, was het zand een eind weggespoeld. Er stak een steen een stukje uit de grond en die bezorgde mij een lange, diepe snee in mijn voet. Ik moest met een bootje mee naar de dichtstbijzijnde EHBO-post. Daar kreeg ik een aantal verdovingsprikken in mijn voet, omdat de wond diep was en schoongemaakt moest worden. Er zaten veel steentjes in.




Gelukkig hoefde het niet gehecht te worden, maar ik heb nog wel een week mijn voet in het verband gehad. De avond nadat het gebeurd was, ben ik zelfs per kruiwagen naar mijn huisje vervoerd 😊 Lopen ging daarna gelukkig redelijk, al liep ik wel een week op mijn sokken op school, vanwege het verband. Ondertussen is het zo goed als genezen.




Het was een hele fijne vakantie en ik was weer helemaal opgeladen en vol energy en ’s maandags helemaal klaar om weer lekker les te gaan geven. Op school gingen de leerlingen zich voorbereiden op de ‘science fair’ die binnenkort zal plaatsvinden. Mijn leerlingen gingen eerst onderzoek doen naar allerlei bruggen. Daarna hebben ze een hypothese opgesteld en sindsdien zijn ze verschillende soorten en lengten bruggen aan het bouwen en gaan binnenkort testen welke bruggen het sterkste zijn en of hun hypothese klopt. Daarna zullen ze dit presenteren aan ouders, medeleerlingen en leerkrachten. De leerlingen zijn erg enthousiast bezig met dit project!




Pas hadden we weer een ‘Fun Friday’ met onze school. Een echtpaar had een watermiddag georganiseerd met een waterglijbaan, heel veel schuim en waterballonnen. We hadden uitstekend weer die middag en iedereen was natuurlijk kletsnat. De leerlingen genoten enorm!!


Aan het einde van die eerste schoolweek was ik uitgenodigd om met enkele gezinnen mee te gaan naar het Habemameer. We gingen met twee auto’s. Zeker de weg daar naartoe is behoorlijk pittig, omdat er hele steile stukken bijzitten. De vierwielaandrijving moet dan echt gebruikt worden. Het was een leuk en gezellig uitstapje. Op de terugweg zat ik op het dak van een auto en kon ik enorm genieten van het uitzicht. Alleen toen we dichter bij Wamena kwamen, ging het helaas regenen. Vlakbij Wamena ging het hard regenen en toen ben ik maar omgedraaid, omdat de regen anders in mijn gezicht striemde. Uiteindelijk viel het wel mee en was ik niet eens zo heel nat geworden.





Al heel lang heb ik last van mijn schouder. Het zou bijvoorbeeld een slijmbeursontsteking kunnen zijn. Eerst heb ik geprobeerd allerlei oefeningen te doen, daarna heb ik op advies van dokter Wijnanda (zie vorige blog) een aantal weken Ibuprofen geslikt. Uiteindelijk werd de pijn wel minder, maar ging niet weg en al was het niet meer zo pijnlijk als eerst, bij vlagen kwam er toch steeds weer een zeurderige pijn terug. Wijnanda heeft medicijnen kunnen bestellen en uiteindelijk heb ik afgelopen zaterdag een injectie gekregen. Hopelijk geneest mijn schouder nu snel.




In mijn vrije tijd ben ik zoveel mogelijk aan mijn oprijlaan bezig de laatste tijd. Doordat het heel regelmatig regent (vooral ’s avonds en ’s nachts) en de zon vaak schijnt, groeit het onkruid erg hard en dat zeker ook tussen de keien op mijn oprijlaan. En door de vele wind worden de zaden ook telkens opnieuw verspreid. Omdat het dus bijna niet bij te houden is, ben ik begonnen om plastic onder de stenen te leggen. Dit is een enorme klus en zal nog heel wat tijd in beslag gaan nemen, zeker ook, omdat ik af en toe eerst heel veel en soms enorme stenen uit de grond moet halen, om alles een beetje egaal te krijgen. Maar voorlopig zal ik hier even niet mee verder kunnen gaan en de reden daarvan volgt hieronder.


Ik heb een poosje gezorgd voor het huis, de honden, katten, kippen en vis voor het gezin Weber (de helikopterpiloot waar ik vorig jaar met meegevlogen heb). Hun huis staat dichtbij een moskee en de gebedsoproep klinkt daar dus erg hard. Ook voor de honden veel te luid en zij gaan volop meehuilen. Elke morgen tussen vier en halfvijf daardoor gewekt worden, bevordert de slaap niet. En omdat ik toch al niet goed sliep en door allerlei omstandigheden door een hele moeilijke periode ging, ben ik uiteindelijk vastgelopen. De World Team leider uit Papua en iemand van de HIS in Sentani (onze hoofdvestiging) zijn naar Wamena gekomen en mij werd aangeraden om counseling te gaan doen. Omdat mogelijkheden daartoe hier niet voorhanden zijn, zal dat waarschijnlijk in Thailand gaan gebeuren. Ik heb in ieder geval mijn spullen ingepakt, mijn persoonlijke bezittingen in het huis in een kamer opgeslagen, en ben meegegaan naar Sentani. Van daaruit kijken we verder naar de mogelijkheden.


Dit is voor mij geen eenvoudige periode en het is ook niet gemakkelijk om dit te delen. Als mens wil je altijd sterk zijn en niet toegeven, ook wanneer iets niet lukt en je voor je eigen gevoel faalt. Maar ik weet dat hierdoorheen de Heere werkt en hij nu ook alles weer zal laten meewerken ten goede. Ik werd opnieuw erg bemoedigd door een deel van de tekst die tijdens de uitzenddienst centraal stond: ‘Ik zal raad geven, Mijn oog zal op u zijn.’


Ik denk dat dit voorlopig mijn laatste blog zal zijn. Hoe het verder zal gaan en of en wanneer ik weer terug naar Wamena kan, is voor mij een groot vraagteken op het moment. Ik probeer alles in de handen van de hemelse Vader te leggen en ik weet dat Hij zorgt. Toen een leerling afscheid kwam nemen, vertelde hij dat hij een regenboog zag onderweg. Tegen zijn ouders had hij toen gezegd dat de meester had verteld dat hij altijd aan Gods trouw moest denken, als hij een regenboog zag. Mooi en bemoedigend om zoiets onverwacht terug te krijgen van een leerling, zeker op zo’n moment!




donderdag 25 januari 2018

Naar Nederland en weer terug...






Halverwege mei gingen we kamperen met de schoolkinderen en een aantal ouders. We verbleven bij de familie Van der Wilt in de tuin. We deden allerlei spelletjes en genoten van het heerlijke eten en de gezellige sfeer.  



Ik ging thuis slapen. ’s Nachts werd ik wakker geschud door een aardbeving. Dat was wel erg schrikken en ik had dit nog niet eerder meegemaakt. Een heel vreemde ervaring dat je ligt te schudden en deurtjes klapperen en van alles rammelt. Het was geen hele heftige en duurde maar heel even. Niet zo lang geleden heb ik het ook weer ’s nachts een keer meegemaakt en een keer op school. Die laatste twee waren nog minder hard.




’s Morgens ging ik weer al vroeg terug naar de kampeerders, omdat we een wandeling zouden maken. Het was een heerlijke wandeling en we zijn zelfs nog in een bergmeertje geweest. Het was een fijne camp-out en de kinderen hebben enorm genoten!



Eind mei stond de zomervakantie voor de deur. Een van de moeders had een soort afsluitingsfeestje georganiseerd. Het was heel fijn om zo met de kinderen en een aantal ouders het schooljaar af te sluiten. De kinderen baden samen voor de docenten!


Ik had enkele maanden vrij en ben naar Nederland gegaan. Ik was er net op tijd om Pinksteren daar te kunnen vieren en kon ook bij de actiedag bij de kerk op 10 juni aanwezig zijn. Het was enorm fijn om familie en vele vrienden en bekenden te ontmoeten tijdens deze periode!


Ik mocht een bijzonder fijne periode in Nederland hebben, maar het was niet altijd een even gemakkelijk. Omdat ik nu even niet zoveel verplichtingen had, kwamen vanzelf vanuit mijn onderbewuste heel veel emoties los, die ik de afgelopen jaren niet echt had kunnen verwerken vanwege allerlei druktes en verantwoordelijkheden. Zaken zoals de lijdensweg en het overlijden van mijn moeder, het hele zendingsvoorbereidingstraject met counseling, coaching enz. en het achterlaten van alles en vooral iedereen in Nederland. Het was niet fijn, maar wel goed dat dit gebeurde.



Een van de redenen waarvoor ik naar Nederland moest komen, was een bezoek aan het ziekenhuis vanwege de sarcoïdose die afgelopen jaar ontdekt was en die mijn longen had aangetast. Dankbaar en blij verliet ik na de onderzoeken het ziekenhuis met het bericht dat de sarcoïdose zo goed als verdwenen was en mijn longen bovengemiddeld functioneerden. De dokter schreef mij voor om nog een jaar door te gaan met inhaleren, maar dan met een lagere dosis en daarna terug te komen om te zien of het werkelijk geheel genezen is.



Wat steeds meer een blok aan mijn been werd, was mijn huis wat nog steeds niet verkocht was. Zonder inkomen zijn die maandelijkse lasten erg hoog en dat is voor mij maar voor een beperkte periode vol te houden. De vraagprijs hebben we laten zakken en met dankbaarheid kan ik zeggen dat in september mijn huis uiteindelijk verkocht werd.


Het grootste gedeelte van mijn verlofperiode verbleef ik bij mijn vader in Zeeland. Ik ben blij en dankbaar dat ik al mijn broers en zussen en hun gezinnen heb mogen ontmoeten en ook veel verdere familie, vrienden, kennissen en gemeenteleden. Echt fijn om na een periode van afwezigheid zovelen te ontmoeten. Met mijn oudste broer, Hans, die ook in de TFC zit en met zijn vrouw en jongste zoon, ben ik een weekje mee geweest naar Oostenrijk en samen met m’n vader met een andere broer (Ad) en zijn gezin twee weken naar Tsjechië. Het was goed om er echt even tussenuit te zijn en ook heel fijn voor de onderlinge band met deze broers en hun gezinnen. Aangename herinneringen om weer mee naar Papua te nemen!


De laatste dagen van mijn verblijf en de reis terug naar Wamena waren erg stressvol. Op maandag hoorde ik dat ik per sé eerst naar Singapore moest voor mijn visum. Ik had een retoureis geboekt Wamena-Jakarta en Jakarta-Amsterdam en kon deze niet meer wijzigen. Uiteindelijk heb ik een reis Amsterdam-Singapore geboekt en geen gebruik gemaakt van mijn vlucht Amsterdam-Jakarta, maar Jakarta-Wamena heb ik gelukkig nog kunnen halen. In Singapore had ik een dag om het visum te regelen. Dat betekende dat ik daar vòòr elf uur ’s morgens op een immigratiekantoor moest zijn om mijn paspoort en alle benodigdheden af te geven en mijn paspoort met visum dan ’s middags om 5 uur daar weer op te halen, daarna snel weer naar het vliegveld om het vliegtuig naar Jakarta te halen en daarna in Jakarta haasten om het vliegtuig naar Papua te halen. Dat laatste vliegtuig haalde ik maar net op het nippertje. Maar ik was heel dankbaar en blij dat ik uiteindelijk zaterdag rond 12 uur ’s middags, met visum, in Wamena aankwam, ondanks dat er bijna de hele week en tijdens de reis allerlei dingen tegenwerkten. De Heere heeft gezorgd en Hem komt alle eer toe!


Ik had een kleine week om voor te bereiden en op vrijdag 18 augustus, de dag na Onafhankelijkheidsdag hier, begon de school. Dit jaar geef ik grade 3 en 5 les (groep 5 en 7). We hebben geen grade 4 leerlingen dit jaar. Ik heb weer een klas van 7 leerlingen, 2 vijfde en 5 zevende groepers.



Ondanks dat ik natuurlijk familie en vrienden mis, was het weer fijn hier te zijn. Het was weer behoorlijk wennen, maar nu was niet meer alles nieuw voor mij en ik kon weer in hetzelfde huis terecht. Tijdens de zomer was het wel als gasthuis gebruikt, dus ik moest al mijn spullen weer uitpakken en een plaatsje geven. Toen kwam er toch even een pittige periode.



Ik moest toch weer enorm wennen aan de cultuur, alle viezigheid, modder en afval langs de straat, stank- en geluidsoverlast van het verkeer, het constante getoeter, het aanstaren en roepen, irritante insecten, van winkel naar winkel naar markt voor slechts enkele producten en de eenzaamheid die je soms ervaart, om maar een aantal dingen te noemen. Maar ook hierdoorheen droeg en bracht de Heere mij.


Na dit pittige begin na de zomer gaat het nu gelukkig alweer een tijdje goed. Elke dag ga ik met plezier naar school. Na de herfstvakantie had ik eindelijk mijn klas compleet, maar kort daarna vertrok er weer een leerling vanwege visumproblemen die zijn ouders hadden. Het gezin is nu in Amerika. Misschien komen ze tegen het einde van het schooljaar weer terug. Een ander gezin is pas definitief vertrokken, maar ik gaf geen van hun kinderen les. Eind februari hoopt een gezin op verlof te gaan. Dat betekent weer een leerling minder voor mij en twee leerlingen minder op school. Zo is er altijd een komen en gaan in deze zendingsgemeenschap.



Een Zwitserse zendingsorganisatie die hier werkzaam is, is Helivida. Zij vliegen hier met helikopters naar gebieden die niet met het vliegtuig bereikbaar zijn. In de herfstvakantie had ik gelegenheid om met Matthias Weber mee te vliegen. Hij is opgegroeid in Duitsland, getrouwd met een Australische met een Indiase achtergrond en vanuit Australië is hij hier met zijn gezin naartoe verhuisd om voor Helivida te vliegen. Helivida doet veel medische (nood)vluchten en brengt ook medewerkers van New Tribe Mission naar nieuwe zendingsgebieden.



Voor mij was het de eerste keer in een helikopter and om dat in Papua te beleven is wel heel bijzonder. Het weer was ontzettend helder en we hadden een prachtig uitzicht. We vlogen over de prachtige, grillige bergen, met daarop en daartussen de eindeloze wouden, rivieren en watervallen. Vanuit de lucht ervaar je pas een klein beetje hoe uitgestrekt en mooi Papua is. In Wamena zelf, waar veel viezigheid, stank- en geluidsoverlast is, vergeet je dat soms bijna. Maar ook vanuit de lucht, tussen het prachtige groen, zagen we af en toe de schrijnende werkelijkheid van de gebrokenheid waarin we leven: een groot aantal platgebrande hutten als resultaat van een recente stammenoorlog.



Na ongeveer een uur vliegen, kwamen we bij een laag en vlak gebied terecht, waar door het uitgestrekte groen een heel rivierenstelsel kronkelde. Even verder kwamen we in het Korowai-gebied terecht en zagen verschillende boomhuizen toen we gingen landen. We landden in een dorpje bij een huis waar een Amerikaans gezin woont. Meteen kwam men aanrennen met dozen medicijnen, houdbaar eten en een stapel Bijbels. Trevor Johnson, een arts, stapte in en we stegen snel weer op, om in een dichtbijzijnd dorpje weer te landen. Eerst werden de ernstig zieken behandeld en daarna de minder ernstige gevallen en kleine verwondingen. De nodige voorraden werden achtergelaten en we gingen naar het volgende dorp, waar ook weer snel de mensen, zo ver dat mogelijk was, zich verzamelden in een centraal gelegen gebouw. Enkelen moesten in hun hut opgezocht worden. Heftig wat je dan allemaal ziet!



Na verschillende dorpen bezocht te hebben, brachten we Trevor weer terug en stegen snel weer op om zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde vliegveldje te vliegen om brandstof bij te vullen, waarna de terugweg begon. Het was nog steeds ongelofelijk helder, wat wel bijzonder was, omdat de bewolking meestal veel sneller de toppen van de bergen bedekt en de vallei inkomt. Het was dus weer een prachtige vlucht terug. Een heel bijzondere ervaring met allerlei mooie, maar ook heel veel schrijnende ervaringen en allerlei tegenovergestelde emoties. Voor mij was het wel weer goed om stilgezet te worden bij het belang van het werk wat ik hier mag doen.




Op school hebben we uitgebreid stilgestaan bij 500 jaar Reformatie. We hadden een heel project over Maarten Luther en we hebben ook een speciale Hervomingsdienst gehad in de internationale gemeente, waarin de leerlingen van de HIS ook hun bijdrage leverden. Het was wel bijzonder om dat hier te vieren. Nadat dit afgelopen was, begonnen de voorbereidingen voor Kerst, wat inmiddels ook alweer langgeleden lijkt te zijn.




We hebben op school ook regelmatig een ‘Fun Friday’. Deze vrijdagen stoppen we iets eerder met school, waarna we gezamenlijk iets ondernemen. Zo zijn we een keer naar enkele heuvels toegereden, waar we met kartonnen vanaf ‘sleeden’. Een andere keer vierden we ‘Fall Festival’, een soort herfstfeest wat in Amerika gevierd wordt. Het thema was ‘cowboys’ en we deden allerlei spelletjes in de tuin bij iemand, hadden een ‘hay ride’ in een aanhangwagen achter een auto door de stad en aten met elkaar. Tijdens een andere Fun Friday was er een concours met allerlei spelletjes op school. Heel gezellig!








Enige tijd geleden was er een echtpaar een weekje naar Bali. Omdat ze vorig jaar een inbraak in hun huis hadden, vonden ze het fijner dat er iemand in hun huis zou verblijven en dit vroegen ze aan mij. Dus toen heb ik een weekje op hun huis en hond gepast. Dat was wel even een leuke afwisseling. Ik nam die hond ’s zaterdags mee op een fietstochtje, maar dat was een minder goed idee, omdat hij op een gegeven moment helemaal uitgeput was. Maar de volgende dag was hij gelukkig alweer helemaal de oude. Voor de rest houden ook hier gewoon de huishoudelijke taken me wekelijks bezig, is er altijd heel veel werk in de tuin – mijn eerste zelfgekweekte paprika’s waren een succes – en probeer ik regelmatig een fietstochtje te maken. Af en toe word ik uitgenodigd voor een stevige wandeling in de bergen.






Op Eerste Kerstdag kon ik mee met de familie Van Burg naar Pass Vallei. Ze werken hier voor Lentera. Elco geeft les op de theologische school en Wijnanda is arts. Ik geef les aan Coen, één van hun kinderen. Pass Vallei heeft in de zendingsgeschiedenis vanuit de Gereformeerde Gemeente een belangrijke rol en het was wel bijzonder om daarheen te kunnen. Er is ondertussen een hele goede weg vanuit Wamena daarheen en het is een prachtige tocht. We kwamen daar om ongeveer kwart over acht aan en de eerste kerkdienst van die dag was al voorbij! We konden wel de hele bakar batu meemaken. Dat is de traditionele manier hoe een varken in een kookput op gloeiende stenen klaargemaakt wordt. Dit gebeurt alleen bij speciale gelegenheden. 



De putten waren de vorige dag al gegraven en stonden vol water, omdat het flink geregend had. Die moesten dus leeggeschept worden en met gras wat gedroogd worden. Er werd een soort brandstapel gebouwd en aangestoken. Daarbovenop werden allemaal grote stenen gelegd, zodat die allemaal goed warm konden worden. Ondertussen kwamen er mensen met varkens aan en die werden met een touw aan een paal vastgezet, maar konden nog wel een poosje rustig rondscharrelen. Ook kwamen er heel wat mensen aan met allerlei groenten, bananenbladeren, gras e.d. Met een heel ritueel werd alles ontvangen en iedereen bedankt. Uiteindelijk was het tijd om de varkens in gereedheid te brengen. Met pijl en boog werden ze geschoten en daarna werden op een laag vuur de haren ervan afgeschroeid, waarna ze geslacht werden. 


Toen de stenen heet genoeg waren, werden de kookputten in gereedheid gebracht. De stenen werden met stokken, waar een soort knijpers van gemaakt waren opgepakt en netjes in de kookput neergelegd. Er kwamen allerlei groenten, zoete aardappelen en bepaalde vruchten op en uiteindelijk het vlees. Om de rand werd boomschors neergezet en alles werd met bananenbladeren bedekt. Een hele bedrijvigheid!! We gingen even lunchen bij een rivier en daarna konden we een dienst meemaken in de prachtige, nieuwe kerk, die afgelopen zomer in gebruik is genomen. Een hele mooie kerk! De dienst werd in het Indonesisch gehouden, afgewisseld met Yali. Er werd wel wat voor me vertaald, maar het was moeilijk te volgen. Wel werd er door verschillende groepen gezongen, soms op een traditionele wijze, wat wel mooi was. Na de dienst was het eten klaar en werden de kookputten opengehaald. Ook wij kregen een deel van het eten. Was wel heel bijzonder om dit allemaal mee te maken en ook om te ervaren hoe het zendingswerk hier gezegend is. Aan God alleen de eer!!