Elco vroeg aan Kees (zie: www.fambrand-in-papua.nl) of ik een keer mee zou kunnen vliegen en dat kon al
meteen afgelopen maandagmorgen. Dus om 5.45 uur was ik op het vliegveld bij Lentera (zie: www.lenterapapua.org).
Kort daarna konden we met heel wat goederen en enkele
passagiers vertrekken. We vlogen naar Kwegono. Het weer was helder en we hadden
een goede, rustige en voorspoedige vlucht. Rustig kon alles uitgeladen worden,
waarna we weer teruggingen naar Wamena.
Bij de volgende vlucht waren heel wat passagiers, maar er
was gelukkig nog een plekje vrij, dus ik kon weer mee. We gingen naar Welerek.
Daar moesten we best wel haasten, want de bewolking kwam opzetten. En als de
lucht vol zit, kan er niet worden opgestegen. Het komt dan ook regelmatig voor
dat er overnacht moet worden in een dorpje.
We waren op tijd weg en onderweg kwamen we langs Pangema.
Vanaf daar wachtten verschillenden op een vlucht naar Wamena. En omdat de lucht
daar open en helder was, konden we nog een tussenstop maken en passagiers
oppikken. Sommigen moesten rennen om op tijd te zijn. Bijzonder was om aan de
rand van het vliegveld een kerk met de naam ‘Bethel’ (huis Gods) te zien! Wat
heeft de zending hier al veel tot zegen mogen zijn! Geprezen zij de Heere!!
Terug in Wamena kon ik de weekopening meemaken. Deze doen
ze altijd na de eerste twee vluchten. Al het personeel kwam bij elkaar, er werd
samen gebeden en stilgestaan bij Spreuken 22:1 ‘De naam is uitgelezener dan
grote rijkdom, de goede gunst dan zilver en dan goud.’ Al was het allemaal in
het Indonesisch en kon ik het maar gedeeltelijk volgen, toch was dit heel
bijzonder om mee te kunnen maken! Heel persoonlijk deelden deze Papoeaas het
een en ander a.d.h.v. deze tekst met elkaar en werd er met en voor elkaar en
voor Lentera gebeden en gedankt.
Ik kon mijn huis zien vanuit de lucht (twee-onder-een-kap in het midden).
Helemaal vol van al deze ervaringen fietste ik op de
terugweg vanaf het vliegveld eerst langs Marcel en Mintje (www.familiekooijmans.nl) om deze belevenissen te delen. Na een tijdje gingen we
langs het community centre, waar ik die week ook nog even zou gaan helpen, om
te bekijken en bespreken wat er gedaan moest worden. Daarna gingen we lekker
even genieten van een bakje koffie met een warm broodje met chocoladepasta bij
Billy, een Indonesische christen die een soort koffiehuis is begonnen.
Vervolgens gingen we langs bij Todd Adams. Ik wilde graag
stoelen maken en Marcel wist dat we bij hem voor hout terecht konden. Toen we
daar waren, werden we ook meteen uitgenodigd om ’s middags langs te komen voor
koffie met donuts. Dat was ook heel gezellig. Het regende toen wel, maar wij
zaten onder een overkapping, dus we hadden geen last van de regen. De kinderen
vonden het niks erg en gingen gewoon lekker voetballen. Ze werden natuurlijk
helemaal doornat.
Marc Kooijmans
Voor de rest heb ik het op maandag en ook nog op dinsdag
druk gehad met het schrijven van mijn blog, het uitzoeken en verkleinen van
foto’s hiervoor en uiteindelijk het plaatsen ervan.
Bij de HIS komt een nieuw pad, omdat op het huidige vaak
problemen voorkomen, o.a. doordat een autobedrijf er vaak auto’s parkeert,
zodat er geen of nauwelijks verkeer langs kan. Dat is niet fijn als er kinderen
naar school worden gebracht of uit school worden opgehaald. Voor het nieuwe pad
moesten er enkele bomen gerooid worden.
Gedeeltes van de stammen bleven liggen en het leek mij
geweldig om een tafeltje daarvan te maken om in het portiek voor mijn huis te
zetten. Dat is ook gelukt afgelopen week en ik heb nu een prachtige tafel. Ook
heb ik het idee van Marcel gebruikt om stoelen te maken en daarnaast nog een
bijzettafeltje (of voetenbankje) en dat is ook allemaal prima gelukt.
Bij het community centre waren gedeeltes van muren
bijgewerkt en opnieuw gestreken. Op een morgen ben ik daarheen geweest en heb
deze stukken muur geschilderd. Daarnaast heb ik in andere kamers wat plekjes
bijgewerkt.
En toen kwam er nog een heel bijzondere ervaring: ik
mocht met de familie Adams (zie o.a. www.cmalliance.org/worker/adams-todd-debbie en www.cmalliance.org/news/2015/08/27/from-idol-worshipers-to-jesus-followers) mee naar Ibele. Zij hebben een huis in dit gebied.
Eerder als ze daarheen gingen, lieten ze hun auto langs de weg achter en
moesten lopend verder, ongeveer twee uur lopen. Spullen werden meegedragen en
anders moest het ingevlogen worden.
Sinds anderhalf jaar loopt er een soort weg naartoe. Als
het erg nat is, is deze weg niet begaanbaar. Hij zit vol kuilen, plassen,
hobbels en stenen en het is dan ook een hele toer om over deze weg te rijden.
Op de heenweg zat ik eerst in de auto, maar later ben ik
ook op het imperiaal gaan zitten – Beaus favoriete plekje – samen met Beau en
twee passagiers (en wat zakken rijst) die we onderweg hadden opgepikt.
Eén stuk was zo nat en diep en modderig dat we vast
kwamen te zitten. Gelukkig stond er een boom verderop en konden we m.b.v. de
lier de auto hieraan bevestigen en er zo doorheen trekken.
Het huis staat echt in een prachtige en rustige omgeving
en het was heerlijk om hier even te zijn. Beau had al snel zijn vrienden
gevonden en ze gingen garnalen proberen te vangen. Andrew, de vriend van Beaus
zus, ging ook mee, want die wilde dit graag filmen.
Eerst gingen ze wormen zoeken. Toen werden er peuren
gemaakt. De wormen werden aan gras geregen en daar werd een lus van gemaakt.
We gingen toen richting een stroompje. Het was erg
modderig, dus ik was blij dat ik geen schoenen had aangetrokken.
Door het stroompje over de keien was ook weer een hele
toer, maar wel weer een leuke belevenis. Alleen gleed ik nog een keer uit, waar
ik gekneusde ribben aan heb overgehouden. Daar zal ik dus voorlopig nog even
last van hebben. Op een andere plaats viel ik ook – gelukkig niet in het water
– want toen viel mijn telefoon. Het hoesje had ik nog vast, maar de batterij en
telefoon vlogen eruit. Eerst deed hij het niet meer, maar na een tijdje, toen ik
hem wat schoner had gemaakt, deed hij het gelukkig weer. In huis moest ik de
grond er met een naald uithalen, om hem weer op te kunnen laden.
Toen ze uiteindelijk gingen vissen, of peuren moet ik
eigenlijk zeggen, hingen ze hun peur in het water. Als ze hem zagen bewegen
keken ze voorzichtig of er wat aanzat – soort garnaal – en die moesten ze dan
vliegensvlug pakken.
Na een poosje hadden ze er een aantal gevangen en die
werden in een laagje water in een pan meegenomen. Toen begon de terugweg en eer
we helemaal terug waren, was het water allemaal uit de pan geklotst, maar de
garnalen hadden we nog.
Met de pan gingen we naar een honai (hut) van één van de bewoners
van het dorp, waar het vuurtje al aanstond. Het varken keek nieuwsgierig over
een schot vanuit de achterkamer mee, terwijl in een andere pan met olie en zout
de garnalen klaargemaakt werden.
Terwijl ze daarmee bezig waren, kregen we een stukje
varkensvlees waaraan de huid en een dikke laag vet zat. De huid heb ik
natuurlijk niet opgegeten en het vlees zelf was het lekkerst. De garnalen
smaakten – tegen alle verwachting in – prima.
De volgende dag, Goede Vrijdag, was een heel bijzondere
dag. We zouden ’s morgens een dienst bijwonen in het gebouw vlakbij het huis. Dat
er een dienst is en de dienst zelf, is voor de mensen hier veel belangrijker dan
de tijd, dus we moesten maar afwachten hoe laat het zou beginnen.
Dat kon vanaf 9 uur zijn, maar omdat het geregend had,
zou dit waarschijnlijk wel later worden. Tegen halfelf hoorden we gezang, dus
dat betekende dat de mensen onderweg waren en dat de dienst snel zou beginnen.
Todd Adams hoefde zelf niet voor te gaan, maar hij deed
een gebed aan het begin van de dienst. Wat was dat bijzonder om in het
binnenland van Papua een Goede Vrijdagdienst mee te maken, geleidt door een
plaatselijke dominee. Het Evangelie verkondigd in de Dani-taal. Ik kon er niets
van verstaan, maar ik kon natuurlijk wel meelezen uit de Bijbel en Todd
vertaalde het een en ander voor mij tijdens de dienst. Een heel bijzondere en
onvergetelijke ervaring!!
Na de dienst en na de lunch ging Debbie Adams Goede
Vrijdag en Pasen op een eenvoudige manier uitleggen aan de kinderen, onder veel
belangstelling van een aantal moeders.
Terwijl zij daar mee bezig was, verstopten wij allerlei
lekkernijen in de tuin. na de vertelling mochten de kinderen deze gaan zoeken
en renden ze enthousiast de tuin in. Je kon zien dat de ouders die kwamen
kijken, net zo genoten als de kinderen. Een vrouw die niet kon lopen, mocht ook
mee zoeken. Boven in de tuin hadden we ook wat dingen achtergelaten, zodat ze
daar makkelijk kruipend heen kon. Ontroerend en mooi!
In de loop van de dag zijn we weer terug naar Wamena
gegaan. We hoefden deze keer de lier niet te gebruiken. Het was eerst heerlijk
weer, maar we zagen dat het dieper in het dal regende en zagen ook prachtige
regenbogen. Toen we in het regengebied kwamen, bleven we eerst nog een poosje
op het dak, maar toen het steeds harder ging regenen, zijn we maar in de auto
gaan zitten. We waren toen al behoorlijk nat.
Weer thuis nog even mee gevoetbald op het MAF-terrein.
Elke vrijdagmiddag doen ze dat daar. Tot nu toe had ik nog nooit meegedaan,
maar het was leuk en ontspannend om dat nu te doen. ’s Avonds heb ik gezellig –
voor de tweede keer die week – bij de familie Janse gegeten (zie o.a. www.maf.nl/internationale-staf/kees-elsbeth-janse en www.gergemmoerkapelle.nl/index.php/evangelisatiezending/thuisfrontcommissie-janse).
Op zaterdag ben ik o.a. nog mee geweest met de tocht naar
White Sand die speciaal gehouden werd omdat Henrike van Driel binnenkort naar
Nederland gaat. Dat was een heerlijke en gezellige wandeling en afsluiting met
koffie en gebak.
Op Paasmorgen hadden we om 8 uur een bijeenkomst die we
afsloten met een ontbijt/brunch. Mij was gevraagd om tijdens een lied een
gedicht voor te lezen. Dat was best spannend, maar het ging gelukkig goed. Het
was een fijne bijeenkomst en een gezellig samenzijn daarna!
Verder heb ik in het weekend nog een heerlijke fietstocht
gemaakt, gegeten bij de familie Kooijmans en op 2e Paasdag bij de
familie Brand.