dinsdag 9 april 2019

Afscheid



Ruim een jaar geleden verliet ik Papua. In Nederland werd ik hartelijk ontvangen door familie en liefdevol opgenomen in het gezin van Ad en Hannah. Daar verbleef ik een aantal maanden. In de zomer ben ik bij m’n vader gaan wonen en mocht daar weer helemaal settelen. Ik vond een baantje als chauffeur bij PostNL, waar ik voornamelijk pakketten ophaalde bij bedrijven en afgiftepunten en daarnaast brievenbussen leegde. Een heerlijk relaxt baantje wat zeker in deze omstandigheden wel fijn was en tegelijk wat vaste structuur bood.


Deze periode was geen gemakkelijke periode, maar met intensieve counseling en fijne contacten met familie, vrienden en bekenden mocht het steeds beter gaan. Door dit alles heen heb ik steeds opnieuw mogen ervaren dat de Heere erbij was en dat Hij regeert! 


In de loop van de tijd werd het steeds duidelijker dat terugkeren naar Wamena om daar mijn werk op de HIS voort te zetten er niet in zat. Omdat ik niet echt mijn periode daar goed heb kunnen afronden en afscheid nemen en omdat er nog wat spullen van mij lagen, mocht daar het moment komen dat ik er nog een keer heen kon. Het werd een bijzondere week.


Het was natuurlijk weer een hele reis. Donderdagmiddag 28 maart bracht mijn vader mij naar het station in Goes, vanwaar ik verder ging met de trein naar Schiphol. ’s Avonds vertrok mijn vlucht via Kuala Lumpur naar Jakarta. Na een tussenstop van een aantal uren op het internationale vliegveld Soekarno-Hatta in Jakarta vloog ik verder naar Sentani, om vandaar na een aantal uren verder te vliegen naar Wamena. Met 8 uur tijdsverschil, kwam ik daar op zaterdag tegen het einde van de morgen aan. Op het vliegveld in Wamena werd ik opgewacht door de familie Janse, bij wie ik deze week zou verblijven.


Op het MAF-terrein werd al snel gevraagd of ik mee wilde doen met een potje voetbal, want ze hadden te weinig spelers, dus zo rolde ik meteen de gemeenschap weer binnen. En heel bijzonder was dat juist die middag een aantal Nederlandse gezinnen bij de familie Janse kwamen koffiedrinken en eten. Zo ontmoette ik meteen heel wat bekenden. Fijne ontmoetingen en fijne gesprekken! Het voelde als een warm welkom.


Op zondag ging ik ’s morgens mee naar een plaatselijke kerk, waar ik ook meestal naartoe ging tijdens mijn verblijf in Wamena. ’s Middags woonde ik de internationale dienst bij en ontmoette ook daar weer veel bekenden. Ook zag en sprak ik met de huidige docenten van de HIS. Het was ook fijn om te ervaren dat de leerlingen die ik daar lesgaf in goede handen van nieuwe docenten zijn terechtgekomen.


Tijdens die week heb ik heel wat bezoekjes af mogen leggen, gegeten bij verschillende mensen, mijn spullen uitgezocht, rondgelopen, rondgekeken, rondgefietst. In het huisje waar ik woonde, woont nu een andere docent. Ook daar ben ik langs geweest. Ik kon nog steeds wat van het werk zien dat ik aan die tuin had gedaan en aan één van de bananenbomen die ik gepland had, hing een grote tros bananen! Ook andere boompjes die ik gepland had, stonden er goed bij.



Het was een mooie en fijne week, maar natuurlijk kwamen er ook allerlei herinneringen naar boven en allerlei emoties los. De school waar ik ruim een jaar met plezier had lesgegeven, het huisje waar ik heb gewoond, de omgeving, de mensen. Maar het was wel enorm goed deze gelegenheid te hebben en deze periode op deze manier te kunnen afronden. Het was heel fijn om in het gezin van de familie Janse te verblijven en zo ook de mogelijkheid te hebben om mijn dagelijkse ervaringen te delen.




Ik bezocht een Duits echtpaar, Birgit en Günter. Günter is helikopterpiloot bij Helivida. Tijdens deze week had ik gelegenheid om met hem mee te gaan op een medische vlucht, waarbij hij iemand op moest halen voor een behandeling in het ziekenhuis in Wamena. Ook kon ik nog een keer mee met Kees Janse op een vlucht van de MAF. Het was heel bijzonder deze dingen mee te kunnen maken deze week en ook op deze manier nog even een stukje Papua te kunnen ervaren en iets van het bijzondere werk wat daar wordt verricht.







Terwijl ik met twee anderen nog een heerlijk fietstochtje ging maken, werden we overvallen door een hevige regen- en onweersbui. Gelukkig konden we ergens schuilen totdat het wat minder hard ging regenen, maar toen we uiteindelijk weer thuiskwamen, waren we toch wel nat en zaten onder de modderspetters. Deze fietstocht was de tocht die ik het vaakst gereden had toen ik daar woonde.


Op donderdagavond was ik nog bij het Indonesische gezin van Beben en Linda (zij werkt bij de MAF), van wie ik een dochter in de klas heb gehad. Omdat zij ook een weeshuis hebben, heb ik heel wat van mijn spullen aan hen gegeven. Het was wel grappig, maar gaf ook een heel goed gevoel, om een jongere met een T-shirt van mij te zien lopen. Ook heb ik mijn fiets daar achtergelaten. Linda gaf aan dat ze dat heel fijn zou vinden, omdat dan zo de kinderen konden leren fietsen! Ze gaf mij een mooie raad om de moeilijkheden die ik had ervaren daar achter te laten en met nieuwe kracht en energie de weg in te slaan waar de Heere een nieuwe deur heeft geopend.


Niet alles ging zoals gepland qua reizen, omdat ik opeens een e-mail ontving waarin stond dat mijn terugreis was gewijzigd. Ik zou op 5 april om 11.50 u. vertrekken vanuit Sentani. Ik had dus ook al een vlucht geboekt om 8 uur vanuit Wamena naar Sentani. In de mail stond dat ik al moest vertrekken vanaf Sentani om 8.25 u! Om dit te halen vanuit Wamena is bijna niet mogelijk en in ieder geval niet via de reeds geboekte vlucht. Een mogelijkheid zou zijn om al op donderdag naar Sentani te gaan, maar dat zou betekenen dat ik daar ook ergens zou moeten overnachten. Gelukkig kon Linda nog een andere vlucht vinden om 9.45 u. vanuit Sentani. Het was dan wel geen rechtstreekse vlucht naar Jakarta, maar met een tussenstop in Biak en in Makassar. Uiteindelijk heb ik die vlucht maar net gehaald. Er was een nieuwe vlucht geboekt vanuit Wamena om 6 uur. Maar omdat het erg mistig was en de mist maar niet optrok, kon er niet opgestegen worden. Uiteindelijk konden we rond 7.45 u. vertrekken. Ik was op tijd in Sentani, maar toen kwam het volgende probleem: mijn koffer verscheen niet op de bagageband. Snel iemand aangesproken en uiteindelijk was mijn koffer daar. Ik had toen nog ongeveer 5 minuten om in te checken voor mijn vlucht en gelukkig mocht dat uiteindelijk allemaal goedgaan…


De verdere reis verliep voorspoedig en op 6 april stond ik om 6 uur ’s morgens, met alle bagage, op Schiphol en haalde mijn vader me om 9.15 u. op van het station in Goes. Op een bijzondere manier kwam via een dagtekst Psalm 30 langs. Dit sprak me erg aan. 


Juist de dag voordat ik wegging naar Papua, hoorde ik vanuit Zuid Soedan, dat ik was aangenomen op een internationale school daar. Dit gaf de hele reis nog een extra dimensie. Nu was het echt in Papua alles afronden, met tevens het uitzien naar iets nieuws dat de Heere op mijn weg heeft gebracht. Dus deze blog rond ik hiermee af, maar misschien volgt er weer een nieuwe…



zondag 25 februari 2018

Raja Ampat




Oudejaarsdag lijkt alweer heel ver achter ons te liggen. We zijn alweer aan het einde van de tweede maand van 2018 terechtgekomen. Toch nog even het een en ander over Oudejaarsdag hier. Er zijn hier een heel aantal Nederlandse gezinnen en deze hebben natuurlijk wat van de Nederlandse tradities meegenomen naar Papua. Een heel belangrijke Nederlandse traditie is natuurlijk oliebollen eten op Oudejaarsdag. In alle Nederlandse gezinnen hier worden dan ook rond deze dag oliebollen gebakken. De omstandigheden zijn wel helemaal anders en zo heb ik samen met de familie Kooijmans buiten in de tuin in de zon, oliebollen gebakken op een houtvuurtje. Leuk om dit op zo’n manier mee te maken!


Op Oudejaarsavond kwamen we na de dienst samen met een hele groep van de zendingsgemeenschap. We deden een spel. Vasanthy Weber, de vrouw van de helikopterpiloot uit mijn vorige blog, had een aantal vragen in verschillende categorieën opgesteld (beetje het idee van Trivial Pursuit) en in verschillende groepen moesten we deze vragen beantwoorden. Het was heel gezellig dit zo met elkaar te doen. En ons groepje won 😊


Jaap-Jan en Willeke Jongkind wonen ook hier in Wamena samen met hun vier kinderen. Aan hun twee dochters geef ik Nederlandse les, tegelijk met mijn Nederlandse leerlingen die op de HIS zitten. Jaap-Jan is piloot en hij vliegt hier voor AMA. Met dit geweldige gezin mocht ik een weekje mee op vakantie naar Raja Ampat. Nee, geen wintersport, maar kajakken met hoge temperaturen in de brandende zon. Ik moest dus iets met lange mouwen dragen en een hoed vanwege het enorme verbrandingsgevaar.


We vlogen eerst van Wamena naar Sentani. Na de lunch vlogen we naar Sorong, een ongeveer twee uur durende vlucht. In Sorong verbleven we voor een nacht in een hotel. De volgende dag hadden we een boottocht van ongeveer twee uur naar Raja Ampat. Toen we daar waren, moesten we nog een half uur varen met een kleiner bootje, totdat we bij onze eerste ‘homestay’ waren. We sliepen in een soort hutten, maar hadden onze maaltijden in een zaal, samen met andere vakantiegangers. Velen waren daar om te duiken. Meer informatie over het kajakken en de organisatie is te vinden op: https://kayak4conservation.com/.



Wij gingen kajakken van homestay naar homestay en we snorkelden veel op verschillende plaatsen. Echt bijzonder om dit onderwaterparadijs te zien! Een geweldig stukje van Gods schepping, waarvan je eigenlijk niet echt veel idee hebt, dat het er is. Je kunt er zelfs overheen varen, zonder te beseffen wat er zich allemaal onder het wateroppervlak bevindt. In sommige gedeelten waren de koralen bijzonder mooi, maar op de meeste plaatsen zag je de prachtigste vissen in allerlei formaten en kleuren, met de mooist denkbare motieven op bijvoorbeeld hun rug. Ook zeeroggen, haaien, schildpadden en zelfs een zeeslang gezien. Echt heel bijzonder!

 


De eerste dag was het kajakken het zwaarst. Er stond een hele sterke stroming en we moesten enorm ons best doen om vooruit te komen. Onze gids moest ons echt aanmoedigen om ons volop in te zetten om verder te komen. Op een gegeven moment zagen we een aantal hutjes bij het strand. Na twintig minuten kajakken waren we nog steeds bij die huisjes ’s Avonds tijdens het eten vertelde de gids dat hij niet eerder tijdens het kajakken door zo’n sterke stroming had moeten varen met een groep.




De tweede dag hebben we ongeveer even lang gekajakt als de eerste dag, maar we hebben wel minimaal een drie keer zo lange afstand afgelegd. Tijdens het kajakken was het ook genieten van de omgeving: o.a. prachtige stranden, idyllische eilanden, kronkelende mangrove rivieren, rotsachtige kusten en vliegende vissen.




Soms zagen we een schildpad zwemmen met het schild boven water, maar als we dan in de buurt kwamen, dook hij snel onder. Ook zagen we een keer een enorme rog, die steeds boven water kwam met zijn bek om eten uit het water te filteren. Bij een homestay werd het lage water door de kleintjes van de haaien gebruikt en zagen we dus heel veel babyhaaitjes.




We hebben vijf dagen gekajakt en zijn twee dagen bij de laatste homestay gebleven. De laatste dag daar had ik nog een ongelukje. Ik was aan het badmintonnen en omdat er eerder die dag een flinke tropische regenbui was geweest, was het zand een eind weggespoeld. Er stak een steen een stukje uit de grond en die bezorgde mij een lange, diepe snee in mijn voet. Ik moest met een bootje mee naar de dichtstbijzijnde EHBO-post. Daar kreeg ik een aantal verdovingsprikken in mijn voet, omdat de wond diep was en schoongemaakt moest worden. Er zaten veel steentjes in.




Gelukkig hoefde het niet gehecht te worden, maar ik heb nog wel een week mijn voet in het verband gehad. De avond nadat het gebeurd was, ben ik zelfs per kruiwagen naar mijn huisje vervoerd 😊 Lopen ging daarna gelukkig redelijk, al liep ik wel een week op mijn sokken op school, vanwege het verband. Ondertussen is het zo goed als genezen.




Het was een hele fijne vakantie en ik was weer helemaal opgeladen en vol energy en ’s maandags helemaal klaar om weer lekker les te gaan geven. Op school gingen de leerlingen zich voorbereiden op de ‘science fair’ die binnenkort zal plaatsvinden. Mijn leerlingen gingen eerst onderzoek doen naar allerlei bruggen. Daarna hebben ze een hypothese opgesteld en sindsdien zijn ze verschillende soorten en lengten bruggen aan het bouwen en gaan binnenkort testen welke bruggen het sterkste zijn en of hun hypothese klopt. Daarna zullen ze dit presenteren aan ouders, medeleerlingen en leerkrachten. De leerlingen zijn erg enthousiast bezig met dit project!




Pas hadden we weer een ‘Fun Friday’ met onze school. Een echtpaar had een watermiddag georganiseerd met een waterglijbaan, heel veel schuim en waterballonnen. We hadden uitstekend weer die middag en iedereen was natuurlijk kletsnat. De leerlingen genoten enorm!!


Aan het einde van die eerste schoolweek was ik uitgenodigd om met enkele gezinnen mee te gaan naar het Habemameer. We gingen met twee auto’s. Zeker de weg daar naartoe is behoorlijk pittig, omdat er hele steile stukken bijzitten. De vierwielaandrijving moet dan echt gebruikt worden. Het was een leuk en gezellig uitstapje. Op de terugweg zat ik op het dak van een auto en kon ik enorm genieten van het uitzicht. Alleen toen we dichter bij Wamena kwamen, ging het helaas regenen. Vlakbij Wamena ging het hard regenen en toen ben ik maar omgedraaid, omdat de regen anders in mijn gezicht striemde. Uiteindelijk viel het wel mee en was ik niet eens zo heel nat geworden.





Al heel lang heb ik last van mijn schouder. Het zou bijvoorbeeld een slijmbeursontsteking kunnen zijn. Eerst heb ik geprobeerd allerlei oefeningen te doen, daarna heb ik op advies van dokter Wijnanda (zie vorige blog) een aantal weken Ibuprofen geslikt. Uiteindelijk werd de pijn wel minder, maar ging niet weg en al was het niet meer zo pijnlijk als eerst, bij vlagen kwam er toch steeds weer een zeurderige pijn terug. Wijnanda heeft medicijnen kunnen bestellen en uiteindelijk heb ik afgelopen zaterdag een injectie gekregen. Hopelijk geneest mijn schouder nu snel.




In mijn vrije tijd ben ik zoveel mogelijk aan mijn oprijlaan bezig de laatste tijd. Doordat het heel regelmatig regent (vooral ’s avonds en ’s nachts) en de zon vaak schijnt, groeit het onkruid erg hard en dat zeker ook tussen de keien op mijn oprijlaan. En door de vele wind worden de zaden ook telkens opnieuw verspreid. Omdat het dus bijna niet bij te houden is, ben ik begonnen om plastic onder de stenen te leggen. Dit is een enorme klus en zal nog heel wat tijd in beslag gaan nemen, zeker ook, omdat ik af en toe eerst heel veel en soms enorme stenen uit de grond moet halen, om alles een beetje egaal te krijgen. Maar voorlopig zal ik hier even niet mee verder kunnen gaan en de reden daarvan volgt hieronder.


Ik heb een poosje gezorgd voor het huis, de honden, katten, kippen en vis voor het gezin Weber (de helikopterpiloot waar ik vorig jaar met meegevlogen heb). Hun huis staat dichtbij een moskee en de gebedsoproep klinkt daar dus erg hard. Ook voor de honden veel te luid en zij gaan volop meehuilen. Elke morgen tussen vier en halfvijf daardoor gewekt worden, bevordert de slaap niet. En omdat ik toch al niet goed sliep en door allerlei omstandigheden door een hele moeilijke periode ging, ben ik uiteindelijk vastgelopen. De World Team leider uit Papua en iemand van de HIS in Sentani (onze hoofdvestiging) zijn naar Wamena gekomen en mij werd aangeraden om counseling te gaan doen. Omdat mogelijkheden daartoe hier niet voorhanden zijn, zal dat waarschijnlijk in Thailand gaan gebeuren. Ik heb in ieder geval mijn spullen ingepakt, mijn persoonlijke bezittingen in het huis in een kamer opgeslagen, en ben meegegaan naar Sentani. Van daaruit kijken we verder naar de mogelijkheden.


Dit is voor mij geen eenvoudige periode en het is ook niet gemakkelijk om dit te delen. Als mens wil je altijd sterk zijn en niet toegeven, ook wanneer iets niet lukt en je voor je eigen gevoel faalt. Maar ik weet dat hierdoorheen de Heere werkt en hij nu ook alles weer zal laten meewerken ten goede. Ik werd opnieuw erg bemoedigd door een deel van de tekst die tijdens de uitzenddienst centraal stond: ‘Ik zal raad geven, Mijn oog zal op u zijn.’


Ik denk dat dit voorlopig mijn laatste blog zal zijn. Hoe het verder zal gaan en of en wanneer ik weer terug naar Wamena kan, is voor mij een groot vraagteken op het moment. Ik probeer alles in de handen van de hemelse Vader te leggen en ik weet dat Hij zorgt. Toen een leerling afscheid kwam nemen, vertelde hij dat hij een regenboog zag onderweg. Tegen zijn ouders had hij toen gezegd dat de meester had verteld dat hij altijd aan Gods trouw moest denken, als hij een regenboog zag. Mooi en bemoedigend om zoiets onverwacht terug te krijgen van een leerling, zeker op zo’n moment!