dinsdag 9 april 2019

Afscheid



Ruim een jaar geleden verliet ik Papua. In Nederland werd ik hartelijk ontvangen door familie en liefdevol opgenomen in het gezin van Ad en Hannah. Daar verbleef ik een aantal maanden. In de zomer ben ik bij m’n vader gaan wonen en mocht daar weer helemaal settelen. Ik vond een baantje als chauffeur bij PostNL, waar ik voornamelijk pakketten ophaalde bij bedrijven en afgiftepunten en daarnaast brievenbussen leegde. Een heerlijk relaxt baantje wat zeker in deze omstandigheden wel fijn was en tegelijk wat vaste structuur bood.


Deze periode was geen gemakkelijke periode, maar met intensieve counseling en fijne contacten met familie, vrienden en bekenden mocht het steeds beter gaan. Door dit alles heen heb ik steeds opnieuw mogen ervaren dat de Heere erbij was en dat Hij regeert! 


In de loop van de tijd werd het steeds duidelijker dat terugkeren naar Wamena om daar mijn werk op de HIS voort te zetten er niet in zat. Omdat ik niet echt mijn periode daar goed heb kunnen afronden en afscheid nemen en omdat er nog wat spullen van mij lagen, mocht daar het moment komen dat ik er nog een keer heen kon. Het werd een bijzondere week.


Het was natuurlijk weer een hele reis. Donderdagmiddag 28 maart bracht mijn vader mij naar het station in Goes, vanwaar ik verder ging met de trein naar Schiphol. ’s Avonds vertrok mijn vlucht via Kuala Lumpur naar Jakarta. Na een tussenstop van een aantal uren op het internationale vliegveld Soekarno-Hatta in Jakarta vloog ik verder naar Sentani, om vandaar na een aantal uren verder te vliegen naar Wamena. Met 8 uur tijdsverschil, kwam ik daar op zaterdag tegen het einde van de morgen aan. Op het vliegveld in Wamena werd ik opgewacht door de familie Janse, bij wie ik deze week zou verblijven.


Op het MAF-terrein werd al snel gevraagd of ik mee wilde doen met een potje voetbal, want ze hadden te weinig spelers, dus zo rolde ik meteen de gemeenschap weer binnen. En heel bijzonder was dat juist die middag een aantal Nederlandse gezinnen bij de familie Janse kwamen koffiedrinken en eten. Zo ontmoette ik meteen heel wat bekenden. Fijne ontmoetingen en fijne gesprekken! Het voelde als een warm welkom.


Op zondag ging ik ’s morgens mee naar een plaatselijke kerk, waar ik ook meestal naartoe ging tijdens mijn verblijf in Wamena. ’s Middags woonde ik de internationale dienst bij en ontmoette ook daar weer veel bekenden. Ook zag en sprak ik met de huidige docenten van de HIS. Het was ook fijn om te ervaren dat de leerlingen die ik daar lesgaf in goede handen van nieuwe docenten zijn terechtgekomen.


Tijdens die week heb ik heel wat bezoekjes af mogen leggen, gegeten bij verschillende mensen, mijn spullen uitgezocht, rondgelopen, rondgekeken, rondgefietst. In het huisje waar ik woonde, woont nu een andere docent. Ook daar ben ik langs geweest. Ik kon nog steeds wat van het werk zien dat ik aan die tuin had gedaan en aan één van de bananenbomen die ik gepland had, hing een grote tros bananen! Ook andere boompjes die ik gepland had, stonden er goed bij.



Het was een mooie en fijne week, maar natuurlijk kwamen er ook allerlei herinneringen naar boven en allerlei emoties los. De school waar ik ruim een jaar met plezier had lesgegeven, het huisje waar ik heb gewoond, de omgeving, de mensen. Maar het was wel enorm goed deze gelegenheid te hebben en deze periode op deze manier te kunnen afronden. Het was heel fijn om in het gezin van de familie Janse te verblijven en zo ook de mogelijkheid te hebben om mijn dagelijkse ervaringen te delen.




Ik bezocht een Duits echtpaar, Birgit en Günter. Günter is helikopterpiloot bij Helivida. Tijdens deze week had ik gelegenheid om met hem mee te gaan op een medische vlucht, waarbij hij iemand op moest halen voor een behandeling in het ziekenhuis in Wamena. Ook kon ik nog een keer mee met Kees Janse op een vlucht van de MAF. Het was heel bijzonder deze dingen mee te kunnen maken deze week en ook op deze manier nog even een stukje Papua te kunnen ervaren en iets van het bijzondere werk wat daar wordt verricht.







Terwijl ik met twee anderen nog een heerlijk fietstochtje ging maken, werden we overvallen door een hevige regen- en onweersbui. Gelukkig konden we ergens schuilen totdat het wat minder hard ging regenen, maar toen we uiteindelijk weer thuiskwamen, waren we toch wel nat en zaten onder de modderspetters. Deze fietstocht was de tocht die ik het vaakst gereden had toen ik daar woonde.


Op donderdagavond was ik nog bij het Indonesische gezin van Beben en Linda (zij werkt bij de MAF), van wie ik een dochter in de klas heb gehad. Omdat zij ook een weeshuis hebben, heb ik heel wat van mijn spullen aan hen gegeven. Het was wel grappig, maar gaf ook een heel goed gevoel, om een jongere met een T-shirt van mij te zien lopen. Ook heb ik mijn fiets daar achtergelaten. Linda gaf aan dat ze dat heel fijn zou vinden, omdat dan zo de kinderen konden leren fietsen! Ze gaf mij een mooie raad om de moeilijkheden die ik had ervaren daar achter te laten en met nieuwe kracht en energie de weg in te slaan waar de Heere een nieuwe deur heeft geopend.


Niet alles ging zoals gepland qua reizen, omdat ik opeens een e-mail ontving waarin stond dat mijn terugreis was gewijzigd. Ik zou op 5 april om 11.50 u. vertrekken vanuit Sentani. Ik had dus ook al een vlucht geboekt om 8 uur vanuit Wamena naar Sentani. In de mail stond dat ik al moest vertrekken vanaf Sentani om 8.25 u! Om dit te halen vanuit Wamena is bijna niet mogelijk en in ieder geval niet via de reeds geboekte vlucht. Een mogelijkheid zou zijn om al op donderdag naar Sentani te gaan, maar dat zou betekenen dat ik daar ook ergens zou moeten overnachten. Gelukkig kon Linda nog een andere vlucht vinden om 9.45 u. vanuit Sentani. Het was dan wel geen rechtstreekse vlucht naar Jakarta, maar met een tussenstop in Biak en in Makassar. Uiteindelijk heb ik die vlucht maar net gehaald. Er was een nieuwe vlucht geboekt vanuit Wamena om 6 uur. Maar omdat het erg mistig was en de mist maar niet optrok, kon er niet opgestegen worden. Uiteindelijk konden we rond 7.45 u. vertrekken. Ik was op tijd in Sentani, maar toen kwam het volgende probleem: mijn koffer verscheen niet op de bagageband. Snel iemand aangesproken en uiteindelijk was mijn koffer daar. Ik had toen nog ongeveer 5 minuten om in te checken voor mijn vlucht en gelukkig mocht dat uiteindelijk allemaal goedgaan…


De verdere reis verliep voorspoedig en op 6 april stond ik om 6 uur ’s morgens, met alle bagage, op Schiphol en haalde mijn vader me om 9.15 u. op van het station in Goes. Op een bijzondere manier kwam via een dagtekst Psalm 30 langs. Dit sprak me erg aan. 


Juist de dag voordat ik wegging naar Papua, hoorde ik vanuit Zuid Soedan, dat ik was aangenomen op een internationale school daar. Dit gaf de hele reis nog een extra dimensie. Nu was het echt in Papua alles afronden, met tevens het uitzien naar iets nieuws dat de Heere op mijn weg heeft gebracht. Dus deze blog rond ik hiermee af, maar misschien volgt er weer een nieuwe…



2 opmerkingen:

  1. Wat een intensief weekje moet dat zijn geweest! En wat een verrassend einde...Als je naar die internationale school in Sudan gaat moet je alleen even de naam van je blog veranderen 'soendaansekrijger' ofzo... Ik hoop dat je dan weer verder gaat met je blog.

    Veel zegen!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi dat je dit uiteindelijk goed hebt kunnen afsluiten.

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.