Dinsdagmorgen met de taxi
naar het kantoor voor mijn visum kostte 15 Singapore Dollars (SGD), ongeveer 10
Euro. Ik had de weg om eventueel te lopen uitgestippeld en zo liep ik terug en
kwam na anderhalf tot twee uur lopen weer terecht bij het YMCA-hotel waar ik
verbleef. Ik besloot om ’s middags ook weer lopend te gaan en zette er op de
heenweg stevig de pas in. Met de temperaturen daar was dat niet echt een goed
idee en ik kwam dan ook helemaal verhit om 17.00 uur bij het kantoor aan. We
moesten buiten op onze visa wachten en er stonden heel wat mensen. De visa
waren er nog niet en het duurde zeker een halfuur, voordat ze vanaf de
ambassade werden gebracht. Maar heel dankbaar was ik dat alles in orde was en
dat mijn visum erbij zat. Daar hoefde ik dus niet meer langer over in spanning
te zitten. De terugweg heb ik iets rustiger aan gedaan en zo heb ik met ongeveer
5 uur lopen toch mooi 45 SGD uitgespaard en ondertussen lekker beweging gehad,
wat van Singapore op kunnen snuiven – wat rijden daar dure auto’s rond en wat
staan er grote en luxe gebouwen, ongelofelijk! – en zo langzamerhand weer een
beetje aan de weersomstandigheden hier proberen te wennen.
Op woensdag kon ik tot 12
uur uitchecken en zou pas om 17.50 uur vliegen, dus ik had nog even tijd over
om andere dingen te doen. Op maandag had ik gezien dat de botanische tuinen
niet al te ver lopen waren van het hotel, dus na een stevig ontbijt, heb ik die
geweldige tuinen opgezocht en een stukje ervan kunnen bewonderen. Het was
ongeveer 33oC en de zon scheen fel, dus flink warm, maar de tuin
schitterde in het prachtige zonlicht!
Even voor 12 uur
uitgecheckt en naar het vliegveld gegaan. Daar kon ik gelukkig mijn zware tas
meteen inchecken. Toen moest ik nog een aantal uur wachten en ik heb wat zitten
lezen en wat rondgelopen en rondgekeken, voordat ik in kon checken. Eerst vloog
ik naar Jakarta met AirAsia. Niet echt comfortabele stoelen hebben zij in hun
vliegtuigen. In Jakarta moest ik ook mijn koffer eerst weer ophalen om
vervolgens met een shuttlebus met al mijn bagage naar een ander terminal te
gaan, waar ik ook weer door alle controles moest. Op CGK (Jakarta
Soekarno-Hatta International Airport) is niet alles heel duidelijk aangegeven,
dus het was allemaal wel even zoeken (en natuurlijk een beetje stressen ;-) ).
Mijn koffer was iets boven het gewicht en omdat ik nu verder met een
binnenlandse vlucht ging, moest ik die kilo’s bijbetalen. Gelukkig had ik mijn
Roepia’s al op de pak en zo kon ik ruim op tijd bij de gate zijn, voordat het
vliegtuig van Lion Air naar Papua vertrok.
Veel slapen lukt mij niet
echt in een vliegtuig en na vijfenhalf uur vliegen, kwam ik – dus niet
uitgerust – om 6 uur (plaatselijke tijd) aan in Sentani, Papua!! De zon scheen
al heerlijk en het was ook al warm, maar op zich viel het nog veel mee qua
temperatuur. Een bijzondere ervaring was wel om nog met pa en anderen te kunnen
appen, voordat zij naar bed gingen, terwijl het hier al donderdag was en de zon
al volop scheen. Op het vliegveld werd ik door Ed opgewacht en hij bracht mij
naar het World Team Guesthouse. (In Nederland ben ik uitgezonden via OMF, maar
zij werken samen met World Team hier in Papua). Daar eerst even contact met pa
en anderen, het huis even verkennen en dan even bijkomen met een paar koppen
koffie.
Rond 8.30 uur kwam Ed weer
en hij nam mij mee naar de markt, waar hij groente, fruit en kip kocht. Altijd
weer een bijzondere ervaring, zo’n dagelijkse markt hier. Daarna werd ik aan
Dave en Phyllis en hun kleinzoon geïntroduceerd. Weer thuis, eerst even lekker gedoucht,
wat dingen uitgezocht en even aan de blog gewerkt.
Rond twaalf uur kwam Dave
mij ophalen en gingen we samen op de motor naar Rumah Makan Mickey (Restaurant
Mickey), waar we samen lunch hadden en elkaar al pratend een beetje leerden
kennen. Zo heb ik al enkele World Team leden ontmoet en kennisgemaakt met hen.
Ook zie ik gelijk het één en ander van Sentani.
Na de lunch was ik even
thuis en maakte ik al meteen de eerste stroomstoring mee sinds mijn korte
verblijf hier. De hele middag zat ik zonder stroom. Daaraan zal ik moeten leren
wennen, want dat komt wel vaker voor hier. Kort na de lunch ben ik met Ed naar
de Hillcrest International School (HIS) in Sentani geweest. Dit is de
hoofdvestiging van de HIS en hier wordt naast basis ook middelbaar onderwijs
verzorgd. Vanaf de HIS heb je een prachtig uitzicht over Sentani en omgeving.
Achter de HIS zie je de bergen verder verrijzen. Ik heb Tim Cripe, de directeur
van de HIS ontmoet. Met hem had ik al regelmatig e-mailcontact gehad, maar dit
was de eerste keer dat ik hem ontmoette.
Voor het avondeten was ik
uitgenodigd bij Ed en Valerie thuis. Zij wonen op het terrein van World Team in
Sentani, dus daar kon ik lopend heen. Ik ontmoette daar ook hun jongste
dochters, een tweeling. Hun andere kinderen wonen niet meer bij hen thuis. ’s
Avonds was er daar ook een prayer meeting (gebedsontmoeting), dus die kon ik
ook meteen meemaken. Verschillende leden van World Team komen dan bij elkaar en
er wordt gepraat over de dagelijkse bezigheden van de aanwezige, maar ook van
de niet aanwezige teamleden. Wekelijks wordt ook een mail verspreid, waarin
gebedspunten van verschillende teamleden uit Papua zijn vermeld. Samen lazen we
Psalm 131, zongen ‘O come all ye faithful’ (Komt allen tezamen) en baden voor de
teamleden. Het was een fijn samenzijn.
Vandaag is het een
regenachtige dag. Gisterenavond begon het al met regen en onweer. Het vuurwerk
wat eerder die avond afgestoken werd vanwege de kerstperiode verminderde daardoor
ook meteen. Vanmorgen ben ik op het kantoor van World Team bijgepraat door Ed, die
hier de veldleider is. De gang van zaken, bepaalde risico’s en financiële zaken
kwamen langs, waarna we genoten van een heerlijke lunch. We aten gado-gado, één
van mijn favoriete Indonesische maaltijden. Voor vanavond ben ik uitgenodigd
voor een kerstdiner met het personeel van HIS Sentani. Zo hoop ik in ieder
geval kennis te maken met de collega’s hier. Morgenochtend hoop ik naar Wamena
te vliegen. Daar staat een huisje voor mij gereed. Daar kan ik me dan ook echt
gaan richten op het werk dat wacht.
