Het begin van mijn periode in Papua

Op zaterdagmorgen 17 december bracht Ed Johnson mij al vroeg naar het vliegveld in Sentani. Hij hielp mij om de juiste plaats en rij te vinden om in te checken. Dit is hier niet altijd duidelijk aangegeven en niet altijd makkelijk om te vinden. Ook vliegen de vliegtuigen niet altijd precies op de aangegeven tijden. Dit is afhankelijk van het tijdstip van aankomst van het vliegtuig en van de weersomstandigheden. Maar heel lang hoefde ik niet te wachten en na een vlucht met prachtige uitzichten op het groene bergachtige landschap van Papua kwam ik om ongeveer halfnegen aan op het vliegveld in Wamena.

Dit zag er heel wat anders uit dan vorig jaar. Toen was de ontvangst- en vertrekhal door een brand verwoest en werd gebruik gemaakt van een eenvoudig gebouwtje. Nu stond er een prachtige nieuwe ontvangsthal. Marcel Kooijmans kwam me ophalen en ik kon nog even door het raam zwaaien naar Kyle Ambrose, mijn nieuwe collega. Hij ging voor een paar dagen naar Sentani met het vliegtuig, waarmee ik zojuist gearriveerd was.

Marcel bracht me naar mijn huisje en in mijn vorige blog kan dit huis bewonderd worden. Wat ben ik ontzettend dankbaar voor en blij met dit huis!! Na de drukke, lawaaiige en volgebouwde stad Yogyakarta is het dubbel zo fijn om in een rustige en groene omgeving terecht te komen.

Zondagmorgen ging ik naar de kerk tegenover de MAF-base. Hij zou om 9 uur beginnen en ik was er dus om 9 uur. De kerk was nog zo goed als leeg en pas tegen halftien gingen de mensen binnenstromen en langzaamaan begon de dienst. Tijdens het zingen van een aantal liederen, bleven de mensen binnenkomen en op een gegeven moment zat de kerk behoorlijk vol. Dit had ik eerst niet verwacht bij de aanvang toen ik het aantal mensen zag. Toen na het zingen de dienst verder ging met gebed en de preek, werd er alleen nog door kinderen gelopen, maar voor de rest bleef iedereen zitten. De dienst duurde erg lang en de beamer werkte niet, dus het was heel moeilijk voor mij om iets te volgen van de dienst, maar het voelde wel goed om hier nu te zijn en een plaatselijke dienst bij te wonen. ’s Middags woonde ik de internationale dienst bij op het MAF-terrein.

Die eerste weken hier bestonden overdag voor het grootste gedeelte uit schoonmaken van mijn huis, vooral mijn kamer, keuken, slaapkamer, badkamer en hal. Alles had een goede beurt nodig! Erg stoffig hier! En ramen zemen gaat toch heel wat anders dan dat ik Nederland gewend was, met ramen die uit allemaal losse gedeelten bestaan. Een stofzuiger is er niet, dus dat betekent vegen en dweilen en dat regelmatig, omdat er snel stof naar binnen waait en het ook nog een witte vloer is.

Daarnaast moest er natuurlijk veel gewassen worden. Mijn eigen kleren natuurlijk, maar ook het beddengoed, de gordijnen, matjes, handdoeken enzovoort. De wasmachine maakte dus ook overuren. Het was ook even wennen hoe daarmee om te gaan. Het is een bovenlader, waar jezelf eerst water in moet laten lopen. Daarna 3 kwartier laten draaien, het water eruit laten lopen, schoon water erin en daarna nog een keer 3 kwartier laten draaien. Dan weer leeg laten lopen en de was in gedeeltes in een kleine centrifuge doen, die ook in de machine zit. Het drogen ging wat makkelijker, want met de wind en zon hier, was de meeste was binnen een uur droog.

In de eerste week was ik ook bijna elke avond uitgenodigd om ergens te komen eten en zo kon de kennismaking met de mensen hier beginnen. Daarnaast moesten er natuurlijk veel boodschappen gedaan worden, omdat ik bijna niets in huis had. Dat was op zich ook wel weer een uitdaging. Heel veel producten kon ik in de supermarkt halen, maar omdat er bijna nergens prijzen aangegeven staan, is het bij de kassa altijd weer spannend wat iets kost. En dan sta je af en toe wel voor verrassingen! Maar je leert snel genoeg wat de alledaagse producten ongeveer kosten en wat de dingen zijn, die je beter niet kunt kopen, of waarmee je wat voorzichtig moet zijn. Bij de dingen die ik op de markt of langs de straat koop, moet ik wat meer Indonesisch gebruiken, maar gelukkig lukt dat allemaal redelijk.

De eerste dagen was Kyle in Sentani, maar ik ben wel met Marcel naar de school geweest. Samen hebben we alvast mijn lokaal gedeeltelijk klaargezet en ingericht en wat dingen in de school verplaatst e.d. Omdat Marcel een aantal weken ingevallen had op school, kon hij mij het lesprogramma geven, zodat ik dat alvast door kon nemen. Dit was nu mijn eerste ervaring met de school hier. Toen Kyle terug was, kwamen we al op Tweede Kerstdag samen op school en hebben we definitief besproken welke groepen ik les zou gaan geven en die dag en volgende dagen hebben we allerlei schoolse zaken besproken. A.d.h.v. het lesprogramma had ik allerlei vragen opgeschreven en deze konden we ook bespreken. Mijn andere collega, Esther, de vrouw van Kyle, was pas op ouderjaardag weer terug in Papua. Zij was i.v.m. de geboorte van een kleindochter in Amerika. Zij had deze groepen het grootste gedeelte van dit schooljaar lesgegeven en van haar zou ik de methodes krijgen en verdere uitleg. Dat moest op 2 januari en 3 januari ‘s morgens gebeuren, omdat ik ’s middags naar Sentani zou vertrekken voor een conferentie van World Team.

Tijdens de vakantie ben ik 2 keer mee geweest met Marcel en zijn kinderen. Zij waren als gezin compleet deze vakantie. Hun oudste zoon, die in Nederland studeert, was met zijn vriendin gekomen en de twee anderen, die in Sentani op de HIS (middelbare school) zitten, waren ook in Wamena, samen met het vriendje van de oudste dochter. De jongste drie kinderen van Marcel en Mintje wonen gewoon in Wamena. Hun jongste dochter heb ik in de klas.

Marcel had mij uitgenodigd om mee te gaan naar het Habema meer. We konden gelukkig een 4WD lenen, maar iets ging er mis met de versnellingen en bij steile stukken kropen we met een gangetje van ongeveer 10km/u omhoog. Maar we gingen gelukkig omhoog en na een paar uur rijden kwamen we aan bij het meer. Eerst een vuurtje maken, zodat we water konden warmen voor een bakje koffie. Helaas ging het regenen, maar er werd snel een zeil gespannen, zodat we toch wat droog bleven. Gelukkig knapte het weer weer helemaal op toen we richting het meer liepen.

In het begin probeerde ik droge voeten te houden in het drassige gebied waar we doorheen moesten, maar op een gegeven moment was daar geen doen meer aan en banjerde ik maar gewoon door met doordrenkte schoenen en sokken. We genoten erg van deze prachtige plek en het heerlijke weer. De terugweg ging een stuk sneller, omdat het grootste stuk bergafwaarts was, maar het ging weer wel regenen en degenen die achterin de bak zaten, trokken dan ook maar snel een zeil over zich heen. Weer meer in de buurt van Wamena was het weer droog en hadden we prachtige uitzichten over de stad. Een geweldig uitje!

Een ander uitje waar ik mee naar toeging was heel wat minder entertaining. We gingen kijken of we de plaats konden vinden waar twee weken daarvoor een militair vliegtuig was neergestort. Met de auto reden we maar een klein stukje tot net buiten de stad, vanwaar we verder liepen en klommen. De rampplaats was dichter bij dan we dachten en na ongeveer drie kwartier, kwamen we bij de plek aan. Het voelde heel erg dubbel om daar te lopen. Het was wel een bijzondere ervaring.

Kerst heb ik ook hier gevierd. Rondom Kerst wordt er heel veel vuurwerk afgestoken en dat gaat door, zeker tot half januari. Zelfs nu wordt er nog af en toe wat afgestoken, maar gelukkig niet meer dagelijks. 24 december was er tegen de avond een kerstviering op het MAF-terrein, waar ’s zondags de internationale diensten worden gehouden. Op zondagmorgen ben ik weer naar de Jeruzalemkerk gegaan. Gelukkig deed de beamer het nu wel en kon ik wat van de dienst volgen. Ik was uitgenodigd voor een kerstdiner bij de familie Kooijmans en daarna was er nog een internationale dienst. Tweede Kerstdag, wat de Amerikanen niet kennen, was ik dus al weer aan het werk.

Veel jonge kinderen hier in de gemeenschap

Ook voor de jaarwisseling was ik bij de Kooijmans uitgenodigd. Overdag had ik al enkele oliebollen gekregen van een Nederlands gezin wat ook op de MAF-base woont en bij Marcel hadden ze ook oliebollen gebakken. Dit hadden ze lekker in de tuin gedaan, dan heb je in ieder geval geen last van een vettige, plakkerige keuken. Bij Marcel in de voortuin is een soort tuinhuisje gemaakt met een open haard. We gingen daar gezellig zitten en toen het in de loop van de avond wat afkoelde, hebben we gezellig de haard aangestoken. Tijdens de jaarwisseling was er ontzettend veel vuurwerk, vooral bij het huis van de burgemeester. Echt ongelofelijk!

Toen Marcel me naar huis bracht kwamen we precies in de optocht van heel veel motors en auto’s terecht en toeterden en zwaaiden we maar gezellig mee naar alle mensen langs de kant van de weg. Een kleine acht uur later heb ik via Skype de jaarwisseling in Nederland meegemaakt, samen met pa, Ad en Hannah en de kinderen en Jaap en Marianne, Arenda en Christian. Na 12 uur kwamen daar ook nog verschillende nichten en neven langs en konden we elkaar het beste toewensen voor het nieuwe jaar. Heel bijzonder dat dit zo kon!!

Op 3 januari vloog ik naar Sentani. Ik reisde met de Kooijmans mee en samen gingen we naar het terrein van World Team in Sentani voor de conferentie. Ik verbleef in het New Tribe Guesthouse, vlakbij het WT-Guesthouse. Op 4 januari begon de conferentie officieel en we gingen die dag ook met elkaar naar het strand om zo op een informele manier kennis met elkaar te maken. Om naar het strand te gaan, moesten we eerst een heel stuk rijden en daarna voeren we met een boot naar een strandje. Een leuke ervaring is, om als lunchpakket rijst en kip ingepakt in papier te krijgen!

De veldleider voor WT Azië was voor deze conferentie uit Cambodja naar Papua gekomen. Het was fijn om hem en andere WT-teamleden te ontmoeten, verhalen te horen van al het werk dat gedaan is en wordt en alle plannen die er zijn. Bijzonder dat we met zoveel verschillende achtergronden uit verschillende landen zo hier samen konden zijn. Ook was het mooi om te zien dat drie jongeren, die in Sentani op de HIS hadden gezeten, hier nu op familiebezoek, elkaar ontmoetten vanuit Nederland, de VS en Zuid-Afrika. Het was vooral heel bemoedigend om samen rondom het Woord van God bijeen te zijn. Het thema was ‘Vooruit Kijken’ en de focus lag vooral op ‘Het hoogste doel van de mens is om God te verheerlijken en zich eeuwig in Hem te verheugen’, zoals beschreven staat in vraag en antwoord 1 van de Westmister Catechismus.

Tussendoor heb ik ook nog wat aan voorbereiding voor school gedaan, want het lesgeven kwam steeds dichterbij…. Hoewel het spannend bleef en ik besefte dat het niet zou lukken om alles tot in de puntjes uit te werken, kreeg ik steeds meer zin om te beginnen op de Hillcrest International School in Wamena.

 

Sentani ligt bij de kust en dus veel lager dan Wamena. Het is er daardoor erg warm. Er zitten ook heel wat meer muggen en deze kunnen ook ziektes, zoals malaria en dengue bij zich dragen. Het was dus dagelijks zorgen voor bescherming tegen muggen en tegen de zon. Toen we op de eerste dag gingen zwemmen, was ik toch flink verbrand op mijn rug tijdens het snorkelen. De stroomvoorziening in Sentani is te klein voor het aantal gebruikers. Dit betekende dat we regelmatig zonder stroom zaten en de internetkabel die vanaf een ander eiland onder water naar Papua loopt was beschadigd, dus de internetvoorziening was heel slecht.

Het voelde dan ook zelfs als thuiskomen in Wamena, meteen al vanuit het vliegtuig genietend van de behaaglijke temperaturen hier. Hier zijn ook veel minder stroomstoringen en op de MAF-base waar ik woon, wordt meteen het aggregaat ingeschakeld bij stroomuitval. Ook gebruik ik deze periode internet via MAF en dat is een bijzonder goede verbinding, zeker voor hier. Maar vooral voelde het als thuiskomen om weer naar mijn eigen huisje hier te kunnen gaan en te slapen in mijn eigen bed. Het werd een redelijk korte nacht met de spanningen voor het lesgeven voor de volgende dag.

De eerste week was geen volle week lesgeven, want de lessen begonnen op woensdag 11 januari. Het was wel lekker om zo met een korte lesweek te beginnen. In deze eerste dagen heb ik niet alle vakken gegeven. Ik ben maar wat rustig aan begonnen en het mocht gelukkig goed gaan. Ik heb een hele leuke groep. Ik geef les aan grade 4 en 5 (Amerikaanse systeem), wat overeenkomt met groep 6 en 7 in Nederland. In grade 5 zitten maar twee leerlingen. Eén van hen is tot aan de kerstvakantie in Sentani geweest, dus de leerstof loopt niet helemaal parallel. In grade 4 zitten 6 leerlingen, maar één van hen is voorlopig op verlof. Ik heb dus nu een klas van zeven leerlingen. Ik ben blij dat de groep niet zo groot is, want zeker om te beginnen, heb ik mijn handen er vol aan.

Het is wel een hele leuke groep en ik ga elke dag met plezier naar mijn werk. Langzamerhand leren we elkaar wat kennen en de lesdagen krijgen steeds een beetje meer vaste structuur.

Ook ben ik langzamerhand aan het settelen hier. Heel gastvrij word ik hier in de zendingsgemeenschap opgenomen. Ouders van de leerlingen, collega’s, maar ook anderen die betrokken zijn met het vele werk hier, laten duidelijk merken hoe blij en dankbaar ze zijn dat ik hier nu op school werk.

De eerste post vanuit Nederland heeft mij ook in Wamena alweer bereikt. Verschillende kaarten en een prachtige verjaardagskalender die Nadine heeft samengesteld, vol met foto’s van pa, ma, broers, zwager, (schoon)zussen, (achter)neven, (achter)nichten… en met alle verjaardagen. Echt geweldig!! Wat een prachtige verrassing was dat!

Afgelopen zaterdag heb ik ook eindelijk het pakket dat ik vanuit Jogja naar hier had gestuurd ontvangen. Daar keek ik al lang naar uit. Ik heb dus nu ook mijn fiets hier en ben gisterenmiddag even langs de fietsenmaker geweest om mijn voorrem te laten repareren, mijn achterrem strakker te laten zetten en mijn banden op te pompen. Ik kan nu dus aan langere fietstochten beginnen om de buurt wat te gaan verkennen.