Halverwege mei gingen we
kamperen met de schoolkinderen en een aantal ouders. We verbleven bij de
familie Van der Wilt in de tuin. We deden allerlei spelletjes en genoten van
het heerlijke eten en de gezellige sfeer.
Ik ging thuis slapen. ’s
Nachts werd ik wakker geschud door een aardbeving. Dat was wel erg schrikken en
ik had dit nog niet eerder meegemaakt. Een heel vreemde ervaring dat je ligt te
schudden en deurtjes klapperen en van alles rammelt. Het was geen hele heftige
en duurde maar heel even. Niet zo lang geleden heb ik het ook weer ’s nachts
een keer meegemaakt en een keer op school. Die laatste twee waren nog minder
hard.
’s Morgens ging ik weer al vroeg
terug naar de kampeerders, omdat we een wandeling zouden maken. Het was een
heerlijke wandeling en we zijn zelfs nog in een bergmeertje geweest. Het was
een fijne camp-out en de kinderen hebben enorm genoten!
Eind mei stond de zomervakantie voor de deur. Een van de moeders had een soort afsluitingsfeestje georganiseerd. Het was heel fijn om zo met de kinderen en een aantal ouders het schooljaar af te sluiten. De kinderen baden samen voor de docenten!
Ik had enkele maanden vrij en
ben naar Nederland gegaan. Ik was er net op tijd om Pinksteren daar te kunnen
vieren en kon ook bij de actiedag bij de kerk op 10 juni aanwezig zijn. Het was
enorm fijn om familie en vele vrienden en bekenden te ontmoeten tijdens deze
periode!
Ik mocht een bijzonder fijne
periode in Nederland hebben, maar het was niet altijd een even gemakkelijk.
Omdat ik nu even niet zoveel verplichtingen had, kwamen vanzelf vanuit mijn
onderbewuste heel veel emoties los, die ik de afgelopen jaren niet echt had
kunnen verwerken vanwege allerlei druktes en verantwoordelijkheden. Zaken zoals
de lijdensweg en het overlijden van mijn moeder, het hele
zendingsvoorbereidingstraject met counseling, coaching enz. en het achterlaten
van alles en vooral iedereen in Nederland. Het was niet fijn, maar wel goed dat
dit gebeurde.
Een van de redenen waarvoor ik
naar Nederland moest komen, was een bezoek aan het ziekenhuis vanwege de
sarcoïdose die afgelopen jaar ontdekt was en die mijn longen had aangetast.
Dankbaar en blij verliet ik na de onderzoeken het ziekenhuis met het bericht
dat de sarcoïdose zo goed als verdwenen was en mijn longen bovengemiddeld
functioneerden. De dokter schreef mij voor om nog een jaar door te gaan met
inhaleren, maar dan met een lagere dosis en daarna terug te komen om te zien of
het werkelijk geheel genezen is.
Wat steeds meer een blok aan
mijn been werd, was mijn huis wat nog steeds niet verkocht was. Zonder inkomen
zijn die maandelijkse lasten erg hoog en dat is voor mij maar voor een beperkte
periode vol te houden. De vraagprijs hebben we laten zakken en met dankbaarheid
kan ik zeggen dat in september mijn huis uiteindelijk verkocht werd.
Het grootste gedeelte van mijn
verlofperiode verbleef ik bij mijn vader in Zeeland. Ik ben blij en dankbaar
dat ik al mijn broers en zussen en hun gezinnen heb mogen ontmoeten en ook veel
verdere familie, vrienden, kennissen en gemeenteleden. Echt fijn om na een
periode van afwezigheid zovelen te ontmoeten. Met mijn oudste broer, Hans, die
ook in de TFC zit en met zijn vrouw en jongste zoon, ben ik een weekje mee
geweest naar Oostenrijk en samen met m’n vader met een andere broer (Ad) en
zijn gezin twee weken naar Tsjechië. Het was goed om er echt even tussenuit te
zijn en ook heel fijn voor de onderlinge band met deze broers en hun gezinnen.
Aangename herinneringen om weer mee naar Papua te nemen!
De laatste dagen van mijn
verblijf en de reis terug naar Wamena waren erg stressvol. Op maandag hoorde ik
dat ik per sé eerst naar Singapore moest voor mijn visum. Ik had een retoureis
geboekt Wamena-Jakarta en Jakarta-Amsterdam en kon deze niet meer wijzigen.
Uiteindelijk heb ik een reis Amsterdam-Singapore geboekt en geen gebruik
gemaakt van mijn vlucht Amsterdam-Jakarta, maar Jakarta-Wamena heb ik gelukkig
nog kunnen halen. In Singapore had ik een dag om het visum te regelen. Dat
betekende dat ik daar vòòr elf uur ’s morgens op een immigratiekantoor moest
zijn om mijn paspoort en alle benodigdheden af te geven en mijn paspoort met
visum dan ’s middags om 5 uur daar weer op te halen, daarna snel weer naar het
vliegveld om het vliegtuig naar Jakarta te halen en daarna in Jakarta haasten
om het vliegtuig naar Papua te halen. Dat laatste vliegtuig haalde ik maar net
op het nippertje. Maar ik was heel dankbaar en blij dat ik uiteindelijk
zaterdag rond 12 uur ’s middags, met visum, in Wamena aankwam, ondanks dat er
bijna de hele week en tijdens de reis allerlei dingen tegenwerkten. De Heere
heeft gezorgd en Hem komt alle eer toe!
Ik had een kleine week om voor
te bereiden en op vrijdag 18 augustus, de dag na Onafhankelijkheidsdag hier,
begon de school. Dit jaar geef ik grade 3 en 5 les (groep 5 en 7). We hebben
geen grade 4 leerlingen dit jaar. Ik heb weer een klas van 7 leerlingen, 2
vijfde en 5 zevende groepers.
Ondanks dat ik natuurlijk
familie en vrienden mis, was het weer fijn hier te zijn. Het was weer
behoorlijk wennen, maar nu was niet meer alles nieuw voor mij en ik kon weer in
hetzelfde huis terecht. Tijdens de zomer was het wel als gasthuis gebruikt, dus
ik moest al mijn spullen weer uitpakken en een plaatsje geven. Toen kwam er
toch even een pittige periode.
Ik moest toch weer enorm
wennen aan de cultuur, alle viezigheid, modder en afval langs de straat, stank-
en geluidsoverlast van het verkeer, het constante getoeter, het aanstaren en
roepen, irritante insecten, van winkel naar winkel naar markt voor slechts
enkele producten en de eenzaamheid die je soms ervaart, om maar een aantal
dingen te noemen. Maar ook hierdoorheen droeg en bracht de Heere mij.
Na dit pittige begin na de
zomer gaat het nu gelukkig alweer een tijdje goed. Elke dag ga ik met plezier
naar school. Na de herfstvakantie had ik eindelijk mijn klas compleet, maar
kort daarna vertrok er weer een leerling vanwege visumproblemen die zijn ouders
hadden. Het gezin is nu in Amerika. Misschien komen ze tegen het einde van het
schooljaar weer terug. Een ander gezin is pas definitief vertrokken, maar ik
gaf geen van hun kinderen les. Eind februari hoopt een gezin op verlof te gaan.
Dat betekent weer een leerling minder voor mij en twee leerlingen minder op
school. Zo is er altijd een komen en gaan in deze zendingsgemeenschap.
Een Zwitserse
zendingsorganisatie die hier werkzaam is, is Helivida. Zij vliegen hier met
helikopters naar gebieden die niet met het vliegtuig bereikbaar zijn. In de
herfstvakantie had ik gelegenheid om met Matthias Weber mee te vliegen. Hij is
opgegroeid in Duitsland, getrouwd met een Australische met een Indiase
achtergrond en vanuit Australië is hij hier met zijn gezin naartoe verhuisd om
voor Helivida te vliegen. Helivida doet veel medische (nood)vluchten en brengt
ook medewerkers van New Tribe Mission naar nieuwe zendingsgebieden.
Voor mij was het de eerste
keer in een helikopter and om dat in Papua te beleven is wel heel bijzonder.
Het weer was ontzettend helder en we hadden een prachtig uitzicht. We vlogen
over de prachtige, grillige bergen, met daarop en daartussen de eindeloze
wouden, rivieren en watervallen. Vanuit de lucht ervaar je pas een klein beetje
hoe uitgestrekt en mooi Papua is. In Wamena zelf, waar veel viezigheid, stank-
en geluidsoverlast is, vergeet je dat soms bijna. Maar ook vanuit de lucht,
tussen het prachtige groen, zagen we af en toe de schrijnende werkelijkheid van
de gebrokenheid waarin we leven: een groot aantal platgebrande hutten als resultaat
van een recente stammenoorlog.
Na ongeveer een uur vliegen,
kwamen we bij een laag en vlak gebied terecht, waar door het uitgestrekte groen
een heel rivierenstelsel kronkelde. Even verder kwamen we in het Korowai-gebied
terecht en zagen verschillende boomhuizen toen we gingen landen. We landden in
een dorpje bij een huis waar een Amerikaans gezin woont. Meteen kwam men
aanrennen met dozen medicijnen, houdbaar eten en een stapel Bijbels. Trevor
Johnson, een arts, stapte in en we stegen snel weer op, om in een dichtbijzijnd
dorpje weer te landen. Eerst werden de ernstig zieken behandeld en daarna de
minder ernstige gevallen en kleine verwondingen. De nodige voorraden werden
achtergelaten en we gingen naar het volgende dorp, waar ook weer snel de
mensen, zo ver dat mogelijk was, zich verzamelden in een centraal gelegen
gebouw. Enkelen moesten in hun hut opgezocht worden. Heftig wat je dan allemaal
ziet!
Na verschillende dorpen
bezocht te hebben, brachten we Trevor weer terug en stegen snel weer op om zo
snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde vliegveldje te vliegen om brandstof bij
te vullen, waarna de terugweg begon. Het was nog steeds ongelofelijk helder,
wat wel bijzonder was, omdat de bewolking meestal veel sneller de toppen van de
bergen bedekt en de vallei inkomt. Het was dus weer een prachtige vlucht terug.
Een heel bijzondere ervaring met allerlei mooie, maar ook heel veel schrijnende
ervaringen en allerlei tegenovergestelde emoties. Voor mij was het wel weer
goed om stilgezet te worden bij het belang van het werk wat ik hier mag doen.
Op school hebben we uitgebreid
stilgestaan bij 500 jaar Reformatie. We hadden een heel project over Maarten
Luther en we hebben ook een speciale Hervomingsdienst gehad in de
internationale gemeente, waarin de leerlingen van de HIS ook hun bijdrage
leverden. Het was wel bijzonder om dat hier te vieren. Nadat dit afgelopen was,
begonnen de voorbereidingen voor Kerst, wat inmiddels ook alweer langgeleden
lijkt te zijn.
We hebben op school ook
regelmatig een ‘Fun Friday’. Deze vrijdagen stoppen we iets eerder met school,
waarna we gezamenlijk iets ondernemen. Zo zijn we een keer naar enkele heuvels
toegereden, waar we met kartonnen vanaf ‘sleeden’. Een andere keer vierden we
‘Fall Festival’, een soort herfstfeest wat in Amerika gevierd wordt. Het thema
was ‘cowboys’ en we deden allerlei spelletjes in de tuin bij iemand, hadden een
‘hay ride’ in een aanhangwagen achter een auto door de stad en aten met elkaar.
Tijdens een andere Fun Friday was er een concours met allerlei spelletjes op
school. Heel gezellig!
Enige tijd geleden was er een
echtpaar een weekje naar Bali. Omdat ze vorig jaar een inbraak in hun huis
hadden, vonden ze het fijner dat er iemand in hun huis zou verblijven en dit
vroegen ze aan mij. Dus toen heb ik een weekje op hun huis en hond gepast. Dat
was wel even een leuke afwisseling. Ik nam die hond ’s zaterdags mee op een
fietstochtje, maar dat was een minder goed idee, omdat hij op een gegeven
moment helemaal uitgeput was. Maar de volgende dag was hij gelukkig alweer
helemaal de oude. Voor de rest houden ook hier gewoon de huishoudelijke taken
me wekelijks bezig, is er altijd heel veel werk in de tuin – mijn eerste
zelfgekweekte paprika’s waren een succes – en probeer ik regelmatig een
fietstochtje te maken. Af en toe word ik uitgenodigd voor een stevige wandeling
in de bergen.
Op Eerste Kerstdag kon ik mee
met de familie Van Burg naar Pass Vallei. Ze werken hier voor Lentera. Elco
geeft les op de theologische school en Wijnanda is arts. Ik geef les aan Coen,
één van hun kinderen. Pass Vallei heeft in de zendingsgeschiedenis vanuit de
Gereformeerde Gemeente een belangrijke rol en het was wel bijzonder om daarheen
te kunnen. Er is ondertussen een hele goede weg vanuit Wamena daarheen en het
is een prachtige tocht. We kwamen daar om ongeveer kwart over acht aan en de
eerste kerkdienst van die dag was al voorbij! We konden wel de hele bakar batu
meemaken. Dat is de traditionele manier hoe een varken in een kookput op
gloeiende stenen klaargemaakt wordt. Dit gebeurt alleen bij speciale
gelegenheden.
De putten waren de vorige dag
al gegraven en stonden vol water, omdat het flink geregend had. Die moesten dus
leeggeschept worden en met gras wat gedroogd worden. Er werd een soort
brandstapel gebouwd en aangestoken. Daarbovenop werden allemaal grote stenen
gelegd, zodat die allemaal goed warm konden worden. Ondertussen kwamen er
mensen met varkens aan en die werden met een touw aan een paal vastgezet, maar
konden nog wel een poosje rustig rondscharrelen. Ook kwamen er heel wat mensen
aan met allerlei groenten, bananenbladeren, gras e.d. Met een heel ritueel werd
alles ontvangen en iedereen bedankt. Uiteindelijk was het tijd om de varkens in
gereedheid te brengen. Met pijl en boog werden ze geschoten en daarna werden op
een laag vuur de haren ervan afgeschroeid, waarna ze geslacht werden.
Toen de stenen heet genoeg
waren, werden de kookputten in gereedheid gebracht. De stenen werden met
stokken, waar een soort knijpers van gemaakt waren opgepakt en netjes in de
kookput neergelegd. Er kwamen allerlei groenten, zoete aardappelen en bepaalde
vruchten op en uiteindelijk het vlees. Om de rand werd boomschors neergezet en
alles werd met bananenbladeren bedekt. Een hele bedrijvigheid!! We gingen even
lunchen bij een rivier en daarna konden we een dienst meemaken in de prachtige,
nieuwe kerk, die afgelopen zomer in gebruik is genomen. Een hele mooie kerk! De
dienst werd in het Indonesisch gehouden, afgewisseld met Yali. Er werd wel wat
voor me vertaald, maar het was moeilijk te volgen. Wel werd er door
verschillende groepen gezongen, soms op een traditionele wijze, wat wel mooi
was. Na de dienst was het eten klaar en werden de kookputten opengehaald. Ook
wij kregen een deel van het eten. Was wel heel bijzonder om dit allemaal mee te
maken en ook om te ervaren hoe het zendingswerk hier gezegend is. Aan God
alleen de eer!!
Bijzonder hoe God je elke keer geeft wat je nodig hebt, ook de tijd om dingen te verwerken. En dan zo'n helikoptervlucht om je weer te wijzen op het belang van het werk dat je mag doen. En fijn dat de uitslagen in het ziekenhuis zo positief zijn!
BeantwoordenVerwijderenLeuk om al die foto's te zien, het ziet er uit of jullie veel plezier met elkaar beleven!
Veel zegen en sterkte!