donderdag 25 januari 2018

Naar Nederland en weer terug...






Halverwege mei gingen we kamperen met de schoolkinderen en een aantal ouders. We verbleven bij de familie Van der Wilt in de tuin. We deden allerlei spelletjes en genoten van het heerlijke eten en de gezellige sfeer.  



Ik ging thuis slapen. ’s Nachts werd ik wakker geschud door een aardbeving. Dat was wel erg schrikken en ik had dit nog niet eerder meegemaakt. Een heel vreemde ervaring dat je ligt te schudden en deurtjes klapperen en van alles rammelt. Het was geen hele heftige en duurde maar heel even. Niet zo lang geleden heb ik het ook weer ’s nachts een keer meegemaakt en een keer op school. Die laatste twee waren nog minder hard.




’s Morgens ging ik weer al vroeg terug naar de kampeerders, omdat we een wandeling zouden maken. Het was een heerlijke wandeling en we zijn zelfs nog in een bergmeertje geweest. Het was een fijne camp-out en de kinderen hebben enorm genoten!



Eind mei stond de zomervakantie voor de deur. Een van de moeders had een soort afsluitingsfeestje georganiseerd. Het was heel fijn om zo met de kinderen en een aantal ouders het schooljaar af te sluiten. De kinderen baden samen voor de docenten!


Ik had enkele maanden vrij en ben naar Nederland gegaan. Ik was er net op tijd om Pinksteren daar te kunnen vieren en kon ook bij de actiedag bij de kerk op 10 juni aanwezig zijn. Het was enorm fijn om familie en vele vrienden en bekenden te ontmoeten tijdens deze periode!


Ik mocht een bijzonder fijne periode in Nederland hebben, maar het was niet altijd een even gemakkelijk. Omdat ik nu even niet zoveel verplichtingen had, kwamen vanzelf vanuit mijn onderbewuste heel veel emoties los, die ik de afgelopen jaren niet echt had kunnen verwerken vanwege allerlei druktes en verantwoordelijkheden. Zaken zoals de lijdensweg en het overlijden van mijn moeder, het hele zendingsvoorbereidingstraject met counseling, coaching enz. en het achterlaten van alles en vooral iedereen in Nederland. Het was niet fijn, maar wel goed dat dit gebeurde.



Een van de redenen waarvoor ik naar Nederland moest komen, was een bezoek aan het ziekenhuis vanwege de sarcoïdose die afgelopen jaar ontdekt was en die mijn longen had aangetast. Dankbaar en blij verliet ik na de onderzoeken het ziekenhuis met het bericht dat de sarcoïdose zo goed als verdwenen was en mijn longen bovengemiddeld functioneerden. De dokter schreef mij voor om nog een jaar door te gaan met inhaleren, maar dan met een lagere dosis en daarna terug te komen om te zien of het werkelijk geheel genezen is.



Wat steeds meer een blok aan mijn been werd, was mijn huis wat nog steeds niet verkocht was. Zonder inkomen zijn die maandelijkse lasten erg hoog en dat is voor mij maar voor een beperkte periode vol te houden. De vraagprijs hebben we laten zakken en met dankbaarheid kan ik zeggen dat in september mijn huis uiteindelijk verkocht werd.


Het grootste gedeelte van mijn verlofperiode verbleef ik bij mijn vader in Zeeland. Ik ben blij en dankbaar dat ik al mijn broers en zussen en hun gezinnen heb mogen ontmoeten en ook veel verdere familie, vrienden, kennissen en gemeenteleden. Echt fijn om na een periode van afwezigheid zovelen te ontmoeten. Met mijn oudste broer, Hans, die ook in de TFC zit en met zijn vrouw en jongste zoon, ben ik een weekje mee geweest naar Oostenrijk en samen met m’n vader met een andere broer (Ad) en zijn gezin twee weken naar Tsjechië. Het was goed om er echt even tussenuit te zijn en ook heel fijn voor de onderlinge band met deze broers en hun gezinnen. Aangename herinneringen om weer mee naar Papua te nemen!


De laatste dagen van mijn verblijf en de reis terug naar Wamena waren erg stressvol. Op maandag hoorde ik dat ik per sé eerst naar Singapore moest voor mijn visum. Ik had een retoureis geboekt Wamena-Jakarta en Jakarta-Amsterdam en kon deze niet meer wijzigen. Uiteindelijk heb ik een reis Amsterdam-Singapore geboekt en geen gebruik gemaakt van mijn vlucht Amsterdam-Jakarta, maar Jakarta-Wamena heb ik gelukkig nog kunnen halen. In Singapore had ik een dag om het visum te regelen. Dat betekende dat ik daar vòòr elf uur ’s morgens op een immigratiekantoor moest zijn om mijn paspoort en alle benodigdheden af te geven en mijn paspoort met visum dan ’s middags om 5 uur daar weer op te halen, daarna snel weer naar het vliegveld om het vliegtuig naar Jakarta te halen en daarna in Jakarta haasten om het vliegtuig naar Papua te halen. Dat laatste vliegtuig haalde ik maar net op het nippertje. Maar ik was heel dankbaar en blij dat ik uiteindelijk zaterdag rond 12 uur ’s middags, met visum, in Wamena aankwam, ondanks dat er bijna de hele week en tijdens de reis allerlei dingen tegenwerkten. De Heere heeft gezorgd en Hem komt alle eer toe!


Ik had een kleine week om voor te bereiden en op vrijdag 18 augustus, de dag na Onafhankelijkheidsdag hier, begon de school. Dit jaar geef ik grade 3 en 5 les (groep 5 en 7). We hebben geen grade 4 leerlingen dit jaar. Ik heb weer een klas van 7 leerlingen, 2 vijfde en 5 zevende groepers.



Ondanks dat ik natuurlijk familie en vrienden mis, was het weer fijn hier te zijn. Het was weer behoorlijk wennen, maar nu was niet meer alles nieuw voor mij en ik kon weer in hetzelfde huis terecht. Tijdens de zomer was het wel als gasthuis gebruikt, dus ik moest al mijn spullen weer uitpakken en een plaatsje geven. Toen kwam er toch even een pittige periode.



Ik moest toch weer enorm wennen aan de cultuur, alle viezigheid, modder en afval langs de straat, stank- en geluidsoverlast van het verkeer, het constante getoeter, het aanstaren en roepen, irritante insecten, van winkel naar winkel naar markt voor slechts enkele producten en de eenzaamheid die je soms ervaart, om maar een aantal dingen te noemen. Maar ook hierdoorheen droeg en bracht de Heere mij.


Na dit pittige begin na de zomer gaat het nu gelukkig alweer een tijdje goed. Elke dag ga ik met plezier naar school. Na de herfstvakantie had ik eindelijk mijn klas compleet, maar kort daarna vertrok er weer een leerling vanwege visumproblemen die zijn ouders hadden. Het gezin is nu in Amerika. Misschien komen ze tegen het einde van het schooljaar weer terug. Een ander gezin is pas definitief vertrokken, maar ik gaf geen van hun kinderen les. Eind februari hoopt een gezin op verlof te gaan. Dat betekent weer een leerling minder voor mij en twee leerlingen minder op school. Zo is er altijd een komen en gaan in deze zendingsgemeenschap.



Een Zwitserse zendingsorganisatie die hier werkzaam is, is Helivida. Zij vliegen hier met helikopters naar gebieden die niet met het vliegtuig bereikbaar zijn. In de herfstvakantie had ik gelegenheid om met Matthias Weber mee te vliegen. Hij is opgegroeid in Duitsland, getrouwd met een Australische met een Indiase achtergrond en vanuit Australië is hij hier met zijn gezin naartoe verhuisd om voor Helivida te vliegen. Helivida doet veel medische (nood)vluchten en brengt ook medewerkers van New Tribe Mission naar nieuwe zendingsgebieden.



Voor mij was het de eerste keer in een helikopter and om dat in Papua te beleven is wel heel bijzonder. Het weer was ontzettend helder en we hadden een prachtig uitzicht. We vlogen over de prachtige, grillige bergen, met daarop en daartussen de eindeloze wouden, rivieren en watervallen. Vanuit de lucht ervaar je pas een klein beetje hoe uitgestrekt en mooi Papua is. In Wamena zelf, waar veel viezigheid, stank- en geluidsoverlast is, vergeet je dat soms bijna. Maar ook vanuit de lucht, tussen het prachtige groen, zagen we af en toe de schrijnende werkelijkheid van de gebrokenheid waarin we leven: een groot aantal platgebrande hutten als resultaat van een recente stammenoorlog.



Na ongeveer een uur vliegen, kwamen we bij een laag en vlak gebied terecht, waar door het uitgestrekte groen een heel rivierenstelsel kronkelde. Even verder kwamen we in het Korowai-gebied terecht en zagen verschillende boomhuizen toen we gingen landen. We landden in een dorpje bij een huis waar een Amerikaans gezin woont. Meteen kwam men aanrennen met dozen medicijnen, houdbaar eten en een stapel Bijbels. Trevor Johnson, een arts, stapte in en we stegen snel weer op, om in een dichtbijzijnd dorpje weer te landen. Eerst werden de ernstig zieken behandeld en daarna de minder ernstige gevallen en kleine verwondingen. De nodige voorraden werden achtergelaten en we gingen naar het volgende dorp, waar ook weer snel de mensen, zo ver dat mogelijk was, zich verzamelden in een centraal gelegen gebouw. Enkelen moesten in hun hut opgezocht worden. Heftig wat je dan allemaal ziet!



Na verschillende dorpen bezocht te hebben, brachten we Trevor weer terug en stegen snel weer op om zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde vliegveldje te vliegen om brandstof bij te vullen, waarna de terugweg begon. Het was nog steeds ongelofelijk helder, wat wel bijzonder was, omdat de bewolking meestal veel sneller de toppen van de bergen bedekt en de vallei inkomt. Het was dus weer een prachtige vlucht terug. Een heel bijzondere ervaring met allerlei mooie, maar ook heel veel schrijnende ervaringen en allerlei tegenovergestelde emoties. Voor mij was het wel weer goed om stilgezet te worden bij het belang van het werk wat ik hier mag doen.




Op school hebben we uitgebreid stilgestaan bij 500 jaar Reformatie. We hadden een heel project over Maarten Luther en we hebben ook een speciale Hervomingsdienst gehad in de internationale gemeente, waarin de leerlingen van de HIS ook hun bijdrage leverden. Het was wel bijzonder om dat hier te vieren. Nadat dit afgelopen was, begonnen de voorbereidingen voor Kerst, wat inmiddels ook alweer langgeleden lijkt te zijn.




We hebben op school ook regelmatig een ‘Fun Friday’. Deze vrijdagen stoppen we iets eerder met school, waarna we gezamenlijk iets ondernemen. Zo zijn we een keer naar enkele heuvels toegereden, waar we met kartonnen vanaf ‘sleeden’. Een andere keer vierden we ‘Fall Festival’, een soort herfstfeest wat in Amerika gevierd wordt. Het thema was ‘cowboys’ en we deden allerlei spelletjes in de tuin bij iemand, hadden een ‘hay ride’ in een aanhangwagen achter een auto door de stad en aten met elkaar. Tijdens een andere Fun Friday was er een concours met allerlei spelletjes op school. Heel gezellig!








Enige tijd geleden was er een echtpaar een weekje naar Bali. Omdat ze vorig jaar een inbraak in hun huis hadden, vonden ze het fijner dat er iemand in hun huis zou verblijven en dit vroegen ze aan mij. Dus toen heb ik een weekje op hun huis en hond gepast. Dat was wel even een leuke afwisseling. Ik nam die hond ’s zaterdags mee op een fietstochtje, maar dat was een minder goed idee, omdat hij op een gegeven moment helemaal uitgeput was. Maar de volgende dag was hij gelukkig alweer helemaal de oude. Voor de rest houden ook hier gewoon de huishoudelijke taken me wekelijks bezig, is er altijd heel veel werk in de tuin – mijn eerste zelfgekweekte paprika’s waren een succes – en probeer ik regelmatig een fietstochtje te maken. Af en toe word ik uitgenodigd voor een stevige wandeling in de bergen.






Op Eerste Kerstdag kon ik mee met de familie Van Burg naar Pass Vallei. Ze werken hier voor Lentera. Elco geeft les op de theologische school en Wijnanda is arts. Ik geef les aan Coen, één van hun kinderen. Pass Vallei heeft in de zendingsgeschiedenis vanuit de Gereformeerde Gemeente een belangrijke rol en het was wel bijzonder om daarheen te kunnen. Er is ondertussen een hele goede weg vanuit Wamena daarheen en het is een prachtige tocht. We kwamen daar om ongeveer kwart over acht aan en de eerste kerkdienst van die dag was al voorbij! We konden wel de hele bakar batu meemaken. Dat is de traditionele manier hoe een varken in een kookput op gloeiende stenen klaargemaakt wordt. Dit gebeurt alleen bij speciale gelegenheden. 



De putten waren de vorige dag al gegraven en stonden vol water, omdat het flink geregend had. Die moesten dus leeggeschept worden en met gras wat gedroogd worden. Er werd een soort brandstapel gebouwd en aangestoken. Daarbovenop werden allemaal grote stenen gelegd, zodat die allemaal goed warm konden worden. Ondertussen kwamen er mensen met varkens aan en die werden met een touw aan een paal vastgezet, maar konden nog wel een poosje rustig rondscharrelen. Ook kwamen er heel wat mensen aan met allerlei groenten, bananenbladeren, gras e.d. Met een heel ritueel werd alles ontvangen en iedereen bedankt. Uiteindelijk was het tijd om de varkens in gereedheid te brengen. Met pijl en boog werden ze geschoten en daarna werden op een laag vuur de haren ervan afgeschroeid, waarna ze geslacht werden. 


Toen de stenen heet genoeg waren, werden de kookputten in gereedheid gebracht. De stenen werden met stokken, waar een soort knijpers van gemaakt waren opgepakt en netjes in de kookput neergelegd. Er kwamen allerlei groenten, zoete aardappelen en bepaalde vruchten op en uiteindelijk het vlees. Om de rand werd boomschors neergezet en alles werd met bananenbladeren bedekt. Een hele bedrijvigheid!! We gingen even lunchen bij een rivier en daarna konden we een dienst meemaken in de prachtige, nieuwe kerk, die afgelopen zomer in gebruik is genomen. Een hele mooie kerk! De dienst werd in het Indonesisch gehouden, afgewisseld met Yali. Er werd wel wat voor me vertaald, maar het was moeilijk te volgen. Wel werd er door verschillende groepen gezongen, soms op een traditionele wijze, wat wel mooi was. Na de dienst was het eten klaar en werden de kookputten opengehaald. Ook wij kregen een deel van het eten. Was wel heel bijzonder om dit allemaal mee te maken en ook om te ervaren hoe het zendingswerk hier gezegend is. Aan God alleen de eer!!


1 opmerking:

  1. Bijzonder hoe God je elke keer geeft wat je nodig hebt, ook de tijd om dingen te verwerken. En dan zo'n helikoptervlucht om je weer te wijzen op het belang van het werk dat je mag doen. En fijn dat de uitslagen in het ziekenhuis zo positief zijn!
    Leuk om al die foto's te zien, het ziet er uit of jullie veel plezier met elkaar beleven!
    Veel zegen en sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.